سمیه کاظمی لیچائی - کارشناسی ارشد روانشناسی دانشگاه علوم و تحقیقات گیلان
اکرم محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور
فاطمه جمشیدیان - کارشناس مشاوره دانشگاه پیام نور اسلامشهر
سالار آرامی لیچاهی - دانشجوی کارشناسی پیام نور آستانه اشرفیه

هدف از این پژوهش نقش بازی درمانی در راستای اموزش کودکان استثنائی می باشد. از گذشته های دور تاکنون همواره روان شناسان، معلمان، کارشناسان توانبخشی و همه افرادی که به نحوی با کودکان استثنایی سر و کار دارند بدنبال راهی برای حل مشکلات و شناخت نقایص درونی این کودکان بوده و هستند و از آنجا که این کودکان برخلاف کودکان عادی در بیان بسیاری از خواسته ها، هیجانات و مشکلات خود با دشواری هایی روبرو هستند هنر می تواند به منزله راه حل مناسبی برای آنها باشد و در واقع می تواند راه حل رویارویی با مشکلات را به متخصصان بالینی، توانبخشی و روان شناسان نشان دهد.بخش عمده ای از مشکلات دانش آموزان استثنائی که به خود ناتوان سازی در آنان منجر می شود، مربوط به عملکرد و رفتار در زندگی شخصی و اجتماعی آن هاست. این کودکان به این دلیل که نمی توانند به طور خود به خودی و بدون کمک دیگران مهارت های اجتماعی را بیاموزند، نیازمند نشانه های موقعیتی، فهم اهداف و درگیرشدن در تعاملات زندگی و تعاملات اجتماعی هستند آن ها فقط در صورت آموزش مناسب خواهند توانست همانند همسالان عادی خود به برخی سطوح اکتسابی مهارت های اجتماعی دست یابند. آموختن از طریق بازی شامل نظم بخشی به عاطفه، کنترل فشار روانی، برقراری ارتباط، کنترل احساس ها و خودکنترلی می شود و از طرفی ساختار ارزشی، رشد اخلاقی و خودکارآمدی را دربرمی گیرد و رشد خود، رشد اجتماعی، رشد هیجانی و رشد شناختی را تسهیل می کند و موجب بهبود رفتارهای اجتماعی می شود.

کودکان استثنائی، بازی درمانی، بازی گروهی، آموزش