اثربخشی آموزش هدف گذاری بر خودکارآمدی دانش آموزان دختر نوجوان دارای کم توان ذهنی

پژوهش حاضر با هدف، بررسی اثربخشی آموزش هدف گذاری بر خودکارآمدی در میان دختران نوجوان کم توان ذهنی انجام شد. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش همه دانش آموزان دختر نوجوان کم توان ذهنی شهرستان میناب بودند که از بین آن ها نمونه ای به حجم ۳۰ نفر(۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش جاگماری شدند. جمع آوری داده ها قبل و بعد از اجرای مداخله با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی شرر انجام شد. برای اطمینان از درک درست سوالات پرسشنامه به روش مصاحبه و انفرادی تکمیل شد. در این فاصله، افراد گروه آزمایش به مدت ۲۹ جلسه ۶۰ دقیقه ای، در ۱۰ هفته متوالی تحت آموزش قرار گرفتند. جهت پاسخ به سوال های پژوهش از روش آماری تحلیل واریانس آمیخته همراه با اندازه گیری مکرر و آزمون تصحیح بن فرنی، استفاده شده است. نتایج حاکی از این بود که آموزش هدف گذاری به طور معناداری بر خودکارآمدی کل و دو خرده مقیاس میل به گسترش تلاش و مقاومت در رویارویی با موانع دانش آموزان کم توان ذهنی تاثیر دارد و این در حالی است که متغیر میل به آغازگری در این دانش آموزان به طور معنی دار افزایش نیافته است. براساس یافته های حاضر احتمال دارد آموزش برنامه هدف گذاری بتواند خودکارآمدی دانش آموزان دارای کم توان ذهنی را افزایش دهد. از این رو پیشنهاد می شود در انجام پژوهش های بعدی آموزش هدف گذاری به همراه عامل سن و جنسیت نیز در نظر گرفته شود تا به بسط و تعمیم نتایج این پژوهش کمک شود.

Keywords:

آموزش هدف گذاری , خودکارآمدی , دانش آموزان دختر نوجوان , کم توان ذهنی