صغری کلانتری - طلبه سطح ۳ - مدرسه عالی زینبیه س کرج

طلاق عاطفی به عنوان یک آسیب اجتماعی، اولین مرحله در فرایند طلاق و بیانگر شدت تعارضات زناشویی نشات گرفته از عوامل بیشماری چون بدکارکردی الگوهای ارتباطی زوجین است. لذا؛ مطالعه حاضر، به منظور بررسی اثربخشی رویکرد خانواده درمانی ساختاری مینوچین بر بهبود الگوهای ارتباطی و تعارضات زناشویی زنان دچار طلاق عاطفی انجام شده است. پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه زنان دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به سازمان مرکزی بهزیستی شهر اصفهان در بازه زمانی سه ماهه اول سال ۹۹۳۱ بودند که پس از غربالگری ۳۰ ، آزمودنی دچار طلاق عاطفی، به روش تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش مقیاس الگوهای ارتباطی و تعارضات زناشویی بود. آزمودنی های گروه های آزمایش در برنامه آموزشی خانواده درمانی ساختاری مینوچین شرکت کردند، اما گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. درنهایت داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر چند متغیری) مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت. نتایج بیانگر آن بود که رویکرد خانواده درمانی ساختاری مینوچین منجر به تفاوت معنادار در میانگین پس آزمون نمرات گروه آزمایش در هر دو متغیر تعارضات زناشویی و الگوهای ارتباطی شد. رویکرد خانواده درمانی ساختاری مینوچین میتواند در کاهش میزان تعارضات زناشویی و بهبود الگوی ارتباطی زنان دچار طلاق عاطفی سودمند باشد و متعاقب آن، طلاق عاطفی را کاهش و سازگاری زناشویی را افزایش دهد.

خانواده درمانی ساختاری مینوچین، الگوهای ارتباطی، تعارضات زناشویی، طلاق عاطفی