مقایسه ی تاب آوری و ابراز هیجان و اختلال اضطراب فراگیر در کودکان طلاق و عادی شهر شیراز

هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه علائم اختلالات اضطرابی، ابراز هیجان و تاب آوری در کودکان طلاق و عادی می باشد. روش پژوهش: پژوهش حاضر یک پژوهش علی-مقایسه ای می باشد؛ جامعه آماری این تحقیق را کودکان ابتدایی ۱۰ تا ۱۳ سال (پایه چهارم تا هفتم) شهر شیراز استان تشکیل دادند که دارای تجربه طلاق والدین و بدون تجربه این عامل فشارزا بودند. بدین ترتیب، نمونه نهایی، برابر با ۱۶۵ کودک طلاق و ۱۶۵ کودک عادی بود. برای گردآوری این پژوهش از پرسشنامه های الف) پرسشنامه غربالگری اضطراب (بیماهر، برنت، چیاپتی، مونگاه و بائوگر، ۱۹۹۹)، ب) مقیاس ابراز هیجان برای کودکان (EESC) (پنزا-کلیو و زیمن، ۲۰۰۲) و ج) مقیاس تاب آوری جوانان (اوشیو، کانگو، نگامین و وناکایا، ۲۰۰۳). استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین علائم اختلالات اضطرابی و ابعاد آن در گروه طلاق بیش از کودکان عادی بود. علاوه بر این، میانگین اختلالات اضطرابی و ابعاد آن در دختران بیشتر از پسران بوده است. نتایج همچنین نشان داد که میانگین مشکل ابراز هیجان و ابعاد آن در گروه طلاق بیش از کودکان عادی بود. علاوه بر این، میانگین مشکل در ابراز هیجان و ابعاد آن در دختران بیش از پسران بود. علاوه بر این، نتایج این پژوهش نشان داد که میانگین تاب آوری در گروه طلاق پایین تر از کودکان عادی بود. اما بین میانگین تاب آوری بین دختران و پسران، تفاوت معنی داری به دست نیامد. نتیجه گیری: کودکان طلاق نسبت به کودکان عادی، وضعیت بدتری در اختلالات اضطرابی، ابراز هیجان و تاب آوری داشتند.

Keywords:

تاب آوری , ابراز هیجان , اختلال اضطراب فراگیر , کودکان طلاق , کودکان عادی