علی عسگر حلوائی - دکتری مدیریت سیاستگذاری، دانشکده مدیریت، دانشگاه علامه طباطبائی
علیرضا میقانی نژاد - دکتری مدیریت تکنولوژی، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران

امروزه بیش از پیش از مدیران خواسته میشود که برای توانمندسازی کارکنانشان در راستای بهبود عملکرد فردی و تیمی تالش کنند و شرایط را برای یادگیری اثربخش و بهبود مهارتهای آنان تسهیل نمایند. با این حال، به رغم رشد تحقیقات پیرامون مفهوم «مدیر در نقش مربی» و فواید مشهود مربیگری مدیریتی برای کارمندان، مدیران و سازمان، همچنان تحقیقات تجربی در این خصوص مراحل اولیه خود را سپری میکند. تمرکز بر ایجاد مهارتهای مربیگری در سطح مدیریتی، که اغلب به آن مربیگری مدیریتی میگویند، یکی از مرزهای جدید مربیگری درون سازمانهاست. این موج جدید مربیگری، رویکردی را تئوریزه میکند که در گذشته یکی از پیش نیازهای اصلی توسعه سرمایه انسانی به حساب می آمده، اما مسئول آن، فردی غیر از مدیر مستقیم کارکنان بوده است. امروزه سازمانهایی که مدیران را به مجموعه ای از مهارتها و روشهای ساده برای ایفای نقش مربیگری مجهز میکنند به سرعت نتایج و آثار آن را در عملکرد افراد خواهند دید. این پژوهش با هدف ارائه مبانی و اصول مربیگری مدیریتی در منابع اصلی منتشر شده در مراجع معتبر علمی انجام شده و به دنبال آشنایی هرچه بیشتر و عمیق تر مخاطبان محترم با ضرورتها، فرآیندها و مهارتهای مورد نیاز مدیران برای اجرای مربیگری مدیریتی در سازمان است. نتایج پژوهش بیانگر آن است که این الگوی پیشرفته از تعامل مدیران و کارکنان برای اکثر سازمانها به منظور بهرهمندی هر چه بیشتر از ظرفیت نهان و پتانسیل های مغفول عملکرد کارکنان قابل استفاده است. مدیران میتوانند با تمرکز بیشتر بر مفهوم مربیگری و تالش برای تغییر ذهنیت های سنتی از مدیریت به ایفای نقش مربیگری پرداخته و به سطح بسیار بالاتری از انگیزه، اشتیاق شغلی و عملکرد کارکنان از طریق توسعه توانمندیهای آنها دست یابند.

مربیگری، بهبود و توسعه عملکرد کارکنان، مربیگری مدیریتی .