گردشگری و معنادرمانی در فلسفه اگزیستانسیالیسم

بیان مساله: تجربه زیسته انسان نشان میدهد که آدمی سخت نیازمند معناست، چیزی که او را به «بودن» پیوند دهد. اما بر مبنای فلسفه اگزیستانسیالیسم هستی، هیچ برنامه و نقشه از پیش طراحی شدهای ندارد. مطابق این فلسفه چالش اصلی این است که چگونه میتوان در جهانی بیمعنا، معنایی آفرید. به نظر میرسد گردشگری فعالیتی است که می تواند ضمن مفرح و آموزنده بودن، نقش معنا بخشی به زندگی را هم ایفا نماید.هدف: از آنجا که در کشور ما مفهومپردازی به خصوص در حوزه علوم انسانی و اجتماعی ضرورتی غیر قابل تردید است و با توجه به اینکه در رشته گردشگری، این مهم با رکود و کمتوجهی مواجه است و اغلب پژوهشها در این حوزه معطوف به بازآزمایی مفاهیم و نظریههای موجود و طبیعتا فاقد مفاهیم و نظریات جدید است، لذا هدف از این پژوهش آفرینش دانش و مفهومپردازی بینرشتهای در موضوع مورد مطالعه بوده است تا نشان دهد انواع مختلف گردشگری در معنادرمانی انسان امروز چه سهمی دارند.روش تحقیق: این مطالعه پژوهشی میانرشتهای و کیفی از نوع پدیدارشناسانه تفسیری است که با انجام مطالعات کتابخانهای و با انجام مصاحبههای عمیق و نیمه ساختارمند به انجام رسیده است. سوال تحقیق: هر یک از انواع گردشگری، در کدام شیوه معنادرمانی میتواند ایفای نقش نماید؟ نتیجهگیری: نتایج پژوهش بیانگر این است که «تجربهاندوزی و دنیادیدگی» که یکی از شیوههای معنابخشی به زندگی میباشد، بالاترین رتبه را در انواع متفاوت گردشگری به خود اختصاص داده و بعد از آن «لذتگرایی» و «خودشکوفایی» در رتبههای دوم و سوم معنادرمانی در انواع گردشگری هستند.

Keywords:

معنای زندگی , فلسفه اگزیستانسیالیسم , اصالت وجود , گردشگری تراپی , معنادرمانی , انواع گردشگری