علی اکبر رمضانیانپور - استاد دانشکده عمران و محیط زیست دانشگاه صنعتی امیرکبیر
محسن جعفری ندوشن - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی و مدیریت ساخت دانشگاه صنعتی امیرکبیر
منصور پیدایش - عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست دانشگاه صنعتی امیر کبی

بدلیل وجود منابع نفتی فراوان از جمله قیر، روسازی اکثر راه ها در ایران از نوع روسازی های آسفالتی است. امروزه علاوه بر اهداف اقتصادی و فنی، جنبه های زیست محیطی و ملزومات توسعه پایدار نیز به طور فزاینده در طراحی، ساخت و نگهداری روسازی ها و پروژه های زیر ساختاری دیگر در نظر گرفته می شود. روسازی های سازگار با محیط زیست (روسازی های سبز) آنهایی هستند که در همه ابعاد ازجمله طراحی، ساخت و نگهداری آنها مسائل محیط زیستی درنظر گرفته می شود. به دلیل عمر طولانی، روسازی بتنی از نظر اقتصادی مقرون به صرفه و سودمند است و به حداقل مصرف مواد، انرژی و سایر منابع برای ساخت و ساز، نگهداری و بازسازی در طول عمر نیاز دارد. روسازی های بتنی با طول عمر بالا، کمتر نیاز به ترمیم و بازسازی مکرر دارند و به ایمنی بزرگراه و کاهش ازدحام کمک می کنند. البته لازم به ذکر است که تعمیر و مرمت روسازی های بتنی مشکلتر از تعمیر و مرمت روسازی های آسفالتی می باشد. روسازی های بتنی در کشورهای مختلف برای 30 تا بیش از 50 سال عمر خدمت دهی، با نگهداری کمتر طراحی شده است. این نوع روسازی ها در صورت در نظر گرفتن تمهیدات لازم جهت مهار تنش های حرارتی و اصطکاکی، از عمر مناسب و توجیه اقتصادی برخوردار می باشند، کما اینکه امروزه در اکثر کشورهای صنعتی که مشکل کمبود سیمان وجود ندارد، مورد استفاده قرارگرفته اند. در کشور ما نیز با توجه به افزایش قابل ملاحظه قیمت قیر در سال های اخیر و در پی آن افزایش قیمت روسازی های آسفالتی و در راستای کاهش استفاده از سوخت های فسیلی و همچنین کاهش مسائل زیست محیطی و سرمایه گذاری، بعلاوه فواید تکنیکی و فنی متعدد، باید استفاده از روسازی های بتنی برای جاده ها و بزرگراه ها مورد توجه قرار گیرد و بستری مناسب برای رقابت روسازیهای بتنی با روسازی های آسفالتی فراهم گردد. با توجه به این نیاز، در این پژوهش به مقایسه روسازی های بتنی و آسفالتی از منظر فنی، اقتصادی و زیست محیطی پرداخته شده است.

روسازی بتنی، روسازی آسفالتی، فنی- اقتصادی، زیست محیطی