رحیمه مرادیان - دانشجوی کارشناسی ارشد اقتصاد انرژی، دانشکده علوم اقتصادی و علوم سیاسی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
فاضل مریدی فریمانی - استادیار، گروه علوم اقتصادی، دانشکده علوم اقتصادی و علوم سیاسی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

همواره در روند رشد و توسعه اقتصادی، از انرژی به عنوان نیروی محرکه ای در جهت تسریع این فرآیند نامبرده شده است.  با توجه به ذخایر محدود انرژی های فسیلی در جهان فعلی، دیگر نمی توان تنها به این منابع انرژی متکی بود؛ از طرفی روند پایدار رشد مصرف انرژی در کشور، محدودیت منابع مالی و تفکیک ناپذیری سرمایه گذاری برای توسعه انرژی های فسیلی، نیاز بالای آب برای توسعه این نوع انرژی ها (به ویژه در تبدیل آنها به برق)، آسیب پذیری کشور در اثر تمرکز شدید مبادی تولید و پالایش و خطوط انتقال و توزیع نفت و گاز، اشتغال زایی پایین صنایع مرتبط با انرژی های فسیلی در کنار آلودگی های شدید حاصل از مصرف سوخت های فسیلی، همگی مشکلات و چالش هایی هستند که ادامه تکیه بر انرژی های فسیلی در کشور را زیرسوال برده و حرکت کشور به سمت انرژی های تجدیدپذیر را اجتناب ناپذیر کرده است. این در حالی است که علیرغم تاکیدات سیاستی و تکالیف قانونی موجود، همچنان سهم انرژی های تجدیدپذیر از کل عرضه انرژی کشور بسیار پایین و عقب تر از برنامه های مصوب می باشد. در این مقاله با ارایه دلایل و شواهد کمی نشان داده می شود که توسعه انرژی های تجدیدپذیر در ایران، دیگر یک انتخاب از میان چندین انتخاب نیست، بلکه در عمل تبدیل به یک ضرورت سیاستی شده است.

تجدیدپذیرها, کمبود آب, تفکیک پذیری سرمایه گذاری, اشتغال, سوخت های فسیلی