حسین رحمت الهی - دانشیار پردیس فارابی، دانشگاه تهران، ایران
احسان آقامحمدآقایی - دکتری حقوق عمومی،مدرس دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
مهدی بالوی - استادیار، پردیس فارابی، دانشگاه تهران، ایران

مقاله حاضر سیاست دولت­هایی را از این منظر تحلیل می کند که به ضرورت واگذاری بخشی از قدرت به شهروندان و پاسداشت حق همسان شهروندان و دولت در اعمال قدرت، وقعی نمی­نهند. هدف اصلی مقاله پیش رو بررسی آثار مشارکت ناپذیری دولت در سرمایه اجتماعی است و فرضیه پایه تحقیق بیان می کند مشارکت ناپذیری دولت به صورت کاهش سرمایه اجتماعی و انسانی نمود می­یابد و حریم جامعه، حیات مدنی شهروندان و اخلاق عمومی را به شدت آسیب­پذیر­ و دستخوش ناامنی و تهدید می­کند. از این رو، هر چه دولت در تحکیم فضای اعتماد و رضایتمندی عمومی، از طریق انتقال قدرت به شهروندان بکوشد و در برخورد با شهروندان مشارکت­­­­گرا جلوه کند، به همان نسبت جامعه را در برابر آسیب­ها و ناهنجاری­های اجتماعی مصون می­دارد و به تقویت سرمایه اجتماعی می­انجامد. مقاله حاضر به روش توصیفی- تحلیلی و با بهره­گیری از شیوه علت یابی داده­ها، می­کوشد در جهت تبیین و توجیه مدعای مطرح شده، گام بردارد.    

آسیب­ پذیری حوزه عمومی, اخلاق زدایی عمومی, کاهش سرمایه اجتماعی, نارضایتی عمومی, مشارکت مردم