احد عامری سیاهوئی - دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی، واحدعلوم وتحقیقات پردیس بین المللی قشم، ایران/ نویسنده مسئول
مهنوش عابدینی - استادیار دانشگاه فرهنگیان تهران، ایران

رویکرد نوین در ماهیت تدریس و رابطه آن با یادگیری یکی از قدیمی ترین و در عین حال مهمترین مباحثی است که درحوزه تعلیم و تربیت از دیرباز موردتوجه فلاسفه و روان شناسان تربیتی قرارگرفته است. در این زمینه دو دیدگاه متفاوت مطرح شده است: در دیدگاه نخست گفته می شود که معلم در جریان آموزش و یادگیری صرفا مسئول تدریس و انتقال مطالب به یادگیرندگان است و نه یادگیری آنها. چرا که در تحقق یادگیری عوامل گوناگونی دخالت دارند که معلم نمی تواند همه آنها را کنترل کند. بر این اساس مسئولیت یادگیری بیش از همه به عزم و اراده یادگیرنده و تلاش وی برای یادگیری بستگی دارد. دیدگاه دوم به نوعی رابطه ضروری و الزامی میان یاددهی و یادگیری توجه دارد. در این دیدگاه، گفته می شود که تدریس کوششی است به قصد تحقق یادگیری از سوی معلم طراحی و به اجرا گذاشته می شود. به عبارت دیگر در فرایند آموزش و یادگیری مسئولیت اصلی بر عهده معلم است اوست که با تهیه طرح تدریس مجموعه فعالیت های یاددهی- یادگیری را به گونه ای سازماندهی و اجرا می کند که هدف های آموزشی تحقق یافته و تغییرات مورد انتظار در رفتار یادگیرنگان حاصل شود. در این دیدگاه تدریس خوب، کمک به خوب یادگرفتن دانش آموزان است و آنها زمانی خوب یاد می گیرندکه با نظارت و راهنمایی معلم خود روشها و راهبردهای مناسب را در جریان یادگیری به کار گیرند. بحث درباره این دو دیدگاه و مقایسه نقاط قوت و ضعف هر یک موضوعی است که در این مقاله مطرح شده است.

رویکرد نوین، تدریس، دانش آموز