منابع معرفت بخش در تربیت عرفانی

معرفت دارای سه ویژگی صادق، موجه و باورپذیر است. حصول این ویژگی ها به منابع پشتیبانی کننده وابسته است؛ مثلا در عرفان قلب و شهود، از مکاشفات عرفانی پشتیبانی، و آن را برای کاشف و مدرک باورپذیر می کند. به نظر می رسد انحصار پشتیبانی معرفت های حاصل از مکاشفات عرفانی به دو منبع قلب و شهود وابسته است که اهل مکاشفه را بهره مند می کند، در حالی که عرفان اسلامی، ظرفیت هایی دارد که می توان تربیت عرفانی را برای تمام اقشار از آن استخراج کرد. تنوع مخاطبان تربیت عرفانی با استعداد و توانایی های متفاوت، نیازمند تعدد منابع برای پشتیبانی از گزاره های تربیت است؛ این گزاره ها همان زیرساخت های بنیادینی است که تحت عنوان «مبانی تربیت عرفان» از وجودشناسی، جهان شناسی و انسان شناسی عرفان نظری استخراج می شود. این مقاله ضمن معرفی اجمالی تربیت عرفانی و تاکید بر قلب و شهود، عقل، وحی، ادراک حسی، حافظه و درون نگری را برای پشتیبانی از گزاره های تربیت عرفانی پیشنهاد می دهد. معرفت شناسی در تربیت عرفانی، فارغ از تعاریف مختلف از حیثیت هستی شناختی و حیثیت حکایتگری است و در نتیجه معرفت را ممکن و دارای ارکان و ارزش می داند.

Keywords:

منابع معرفت بخش , تربیت عرفانی , عقل و ادراک حسی , وحی و شهود , درون نگری , حافظه , قلب