فروغ السادات شبیری - دانشجوی کارشناسی فناوری اطلاعات، دانشگاه صنعتی همدان
سید نیما شبیری - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای، دانشگاه هنر اصفهان

یا همان دورکاری به عنوان تلفیقی از تکنولوژی های اطلاعاتی و ارتباط از راه دور و مدیریت منابع انسانی و به عنوان یک الگوی شغلی جدید برای شرکتهایی مطرح است که در اقتصاد نوین فعالیت میکنند. اگرچه، مطالعات تجربی خیلی کمی در خصوص بررسی و تجزیه و تحلیل فواید و موانع Telework در شرکتهای صنعتی و خدماتی انجام شده است. در این میان اساسی ترین مسأله در زمینه ایجاد و توسعه دورکاری، سرمایه گذاری و ایجاد زیرساختهای مخابراتی و اطلاعاتی است که البته این هزینه ها در مقایسه با هزینه های ایجاد مشاغل سنتی (دفتری، صنعتی، کشاورزی و...) بسیار ناچیز است. با در نظر گرفتن نرخ بالای بیکاری موجود در ایران و بافت جمعیتی نسبتاً جوان، دورکاری و زمینه سازی برای ایجاد و راه اندازی آن، به عنوان یکی از راهکارهای کاهش نرخ بیکاری و ایجاد فرصتهای شغلی نوین جهت خیل عظیم و رو به افزایش بیکاران کشور، باید مورد توجه مسئولین امرقرار گیرد. لذا در این مقاله پساز معرفی مفهوم Telework و مزایای فردی و اجتماعی، به بررسی امکان سنجی و تعیین مشکلات موجود در ارتباط با استفاده از فنون Telework و اجرای این ساختار کاری جدید پرداخته شده است.

دورکاری، ارتباط از راه دور، تکنولوژی اطلاعات، برون سپاری