یاسر عظیمی مقدم - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی

در قصهگویی با شیوه هایی که از گذشته های دور در بین مردم رایج بوده است اهداف بسیاری نهفته است. در قصه گویی با شیوه های معمول به رشد و پرورش نیروی تخیل، رشد شناخت، تکامل ذوق هنری، شکوفایی شوق مطالعه و حتی توانایی بهبود سوادآموزی و تحصیل توجه بسیاری میشود. قصه گویی با شیوه های قدیمی تر به دلیل ارتباط مستقیم و چهره به چهره ی قصه گو با مخاطب به کودک این توانایی را میدهد تا با میراث های قومی و ملی خویش آشنا شود و هویت خود را شکل دهد. کودکان در قصه گویی با شیوه های کهن با شرکت در نشست های قصه گویی و گوش دادن به قصه ها، تعبیرها، عبارتها، واژه ها و اصطلاحات نویی را میشنوند و با زبان و ادبیات مردم خود آشنا میشوند. در این شیوهی قصهگویی کودکان با احساسها، اندیشه ها و ارزش های گوناگون روبرو میشوند که برای آن ها تازه و سرگرمکننده است. قصه ها تخیل کودکان را به جولان درمی آورند و آنها را وارد حوزهای از ماجراها میکنند که در هیچ حال دیگری فرصت رویایی با آنها را ندارند .بنابراین در پژوهش حاضر به بررسی نقش قصه در افزایش یادگیری دانش آموزان دوره ی ابتدایی پرداخته است. در این مقاله مبانی نظری قصه گویی وچگونگی تاثیر آن در آموزش و پرورش دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفته است. این مقاله از نوع مروری – تحلیلی میباشد و اطلاعات موجود در آن از منابع کتابخانهای و اینترنتی استخراج شده است. با توجه به این مقاله در قصه ها کودکان این امکان را پیدا میکنند که خصلتهای خوب یا بد شخصیتهای داستانی را تجزیه و تحلیل کنند.

برنامه درسی، یادگیری، عملکردتحصیلی، قصه گویی، نمایش خلاق