شهناز مرادی - کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد

هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر چهار هفته تمرینات تناوبی شدید و تداومی متوسط بر توان هوازی و بی هوازی دانشجویان دختر ورزشکار بود. آزمودنی های این تحقیق نیمه تجربی شامل ۳۶ نفر از دانشجویان دختر ورزشکار دانشگاه آزاد واحد خرم آباد (با حداقل ۳ سال سابقه شرکت در فعالیتهای ورزشی بوده که به طور تصادفی، به سه گروه ۱۲ نفری تمرینات تناوبی شدید، تمرینات تداومی متوسط و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی به مدت ۴ هفته (سه جلسه ۱ ساعته در هفته) در تمرینات منتخب تناوبی شدید (HIIT) و تداومی متوسط شرکت کردند. گروه تمرین تناوبی در فواصل ۱۰۰ متری در هفته های اول تا سوم، تقریبا با شدت ۷۰-۷۵ درصد HRmax و در هفته آخر، تقریبا با شدت ۷۵ تا ۸۵ درصد HRmax و با تواتر ۶ تکرار انجام می دادند. گروه تمرین تدوامی متوسط(MCT) نیز به دویدن استقامتی آهسته با ۵۰ تا ۶۵ درصد HRmax پرداختند. با توجه به سازگاری های ایجاد شده در حین تمرین هر هفته یک وهله ۳۰۰ متری به مسافت آنها اضافه می شد.جهت ارزیابی توان هوازی از آزمون ۱۲ دقیقه ای کوپر و جهت ارزیابی توان بی هوازی از آزمون بی هوازی RAST استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های t تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی انجام شد. یافته های تحقیق حاکی از آن بود که هر دو پروتکل تمرینی باعث بهبود معنی دار در توان هوازی و بی هوازی آزمودنی ها شد در مقابل بین تاثیر چهار هفته تمرینات تناوبی شدید بر توان هوازی و بی هوازی دانشجویان دختر ورزشکار تفاوت معنی داری مشاهده نشد(۰/۰۰۰۱=P).

تمرینات تناوبی شدید، تمرین تناوبی متوسط، توان هوازی، توان بی هوازی.