مدل پیش بینی رضایت زناشویی زنان بر مبنای مداخله والدینی، ادراک خانواده مبدا، ازدواج والدین، تجربیات ناگوار کودکی، افسردگی و الگوهای ارتباطی

هدف از پژوهش حاضر، تدوین مدل پیش­بینی رضایت زناشویی زنان بر مبنای مداخله والدینی، ادراک ازدواج والدین، تجربیات ناگوار کودکی، افسردگی و الگوهای ارتباطی بود. پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی بود که با روش مدل معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معلمان و کارکنان زن شاغل در آموزش و پرورش شهر زنجان بود که ۲۵۰ نفر از آنها به صورت نمونه­گیری در دسترس انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسش نامه تجربیات ناگوار کودکی، پرسش نامه سلامت بیمار-۲، پرسش نامه رضایت از ازدواج، ادراک ازدواج والدین، مقیاس الگوهای ارتباطی، و مداخله والدینی بود. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از نرم­افزار SPSS-۲۵  و AMOS-۲۴ استفاده شد. یافته­های همبستگی نشان داد که تجربیات ناگوار کودکی، افسردگی، و الگوی ارتباط و مداخله والدینی همبستگی منفی و معنی­داری با رضایت زنان دارد و الگوی ارتباطی سازنده همبستگی مثبت معنی­داری (بیشترین همبستگی) را با رضایت زنان دارد. داده­های مدل نیز نشان داد که بیشترین ضریب تاثیر مستقیم به سمت رضایت زناشویی زنان، مربوط به مداخه والدینی بود. از این یافته­ها نتیجه گرفته می­شود که الگوی ارتباط سازنده و مداخله والدینی از مهم­ترین عوامل موثر بر رضایت زناشویی هستند و آموزش الگوی تعامل سازنده و تفرد و تمایز و استقلال از والدین می­تواند به رضایت بالاتر زنان کمک بسیاری کند.

Keywords:

رضایت زناشویی , مداخله والدینی , افسردگی , تجربیات ناگوار , الگوهای تعامل