تاثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو

زمینه و هدف: با توجه به اینکه تمرین و مصرف گیاهان دارویی با خاصیت ضداکسایشی تاثیر بسزایی بر وضعیت ردوکس افراد مبتلا به دیابت نوع دو دارد، بررسی اثر تعاملی تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین در افراد مبتلا به دیابت نوع دو ضروری به نظر می رسد. ازاین رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود.مواد و روش ها: در این تحقیق نیمه تجربی دوسوکور که با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت، ۶۰ مرد مبتلا به دیابت نوع دو با چربی خون بالا (میانگین سن ۰۵/۲ ± ۷۶/۳۸ سال، قد ۸۱/۲ ± ۵۳/۱۶۹ سانتی متر، شاخص توده بدنی ۵۶/۱ ± ۰۹/۳۱ کیلوگرم بر متر مربع) به طور تصادفی در چهار گروه تمرین تناوبی شدید، تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین، کورکومین و کنترل قرار گرفتند. مداخله تمرینی سه جلسه در هفته (شامل ۱۰ مرحله تمرین، هر مرحله شامل ۳۰ ثانیه با شدت ۸۰ - ۸۵ درصد ضربان قلب ذخیره و۹۰ ثانیه استراحت فعال با شدت۵۰ - ۵۵ درصد ضربان قلب ذخیره) و مصرف ۲۱۰۰ میلی گرم کورکومین سه نوبت در روز به مدت دوازده هفته انجام گرفت. نمونه گیری در دو مرحله، پیش آزمون و پس آزمون به منظور سنجش غلظت پلاسمایی آنزیم پارااکسوناز-۱، آنزیم سوپراکساید دسموتاز، آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و مالون دی آلدئید انجام گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های شاپیرو-ویلک، تحلیل واریانس یکراهه و کوواریانس دوراهه در سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد اثر تعاملی تمرین و مصرف کورکومین سبب افزایش معناداری پارااکسوناز-۱ (۰۱۴/۰P=)، سوپراکساید دسموتاز (۰۰۰۱/۰ P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (۰۲۳/۰P=) و کاهش معناداری مالون دی آلدئید (۰۰۰۱/۰P=) شد. همچنین اثر تمرین به تنهایی به طور معناداری سطوح سرمی پارااکسوناز-۱ (۰۱۰/۰P=)، سوپراکساید دسموتاز (۰۰۲/۰P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (۰۱۵/۰P=) را افزایش و مالون دی آلدئید (۰۰۰۱/۰P=) را کاهش داد. با این حال، اثر کورکومین به تنهایی سبب تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم های پارااکسوناز-۱ (۰۵۳/۰P=)، سوپراکساید دسموتاز (۰۹۲/۰P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (۰۵۵/۰ P=) و مالون دی آلدئید (۰۷۹/۰P=) نشد. بیشترین افزایش معناداری از پیش آزمون تا پس آزمون در پارااکسوناز-۱ (۲۶/۱۹ درصد، ۰۰۰۱/۰P=)، سوپراکساید دسموتاز (۳۷/۱۸ درصد، ۰۱۱/۰P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (۲۰/۱۷ درصد، ۰۰۰۱/۰P=) و بیشترین کاهش معناداری در مالون دی آلدئید (۴۷/۲۴ درصد، ۰۱۴/۰P=) در گروه تمرین همراه با مصرف کورکومین مشاهده شد. بیشترین اندازه اثر بر پارااکسوناز-۱ (۸۶ درصد)، سوپراکساید دسموتاز (۹۲ درصد)، گلوتاتیون پراکسیداز (۸۱ درصد) و مالون دی آلدئید (۸۸ درصد) اثر تعاملی تمرین و کورکومین بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که اثر تمرین به تنهایی با تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم های ضداکسایشی و شاخص مالون دی آلدئید همراه است، ولی اثر کورکومین با ایجاد تغییرات معنادار همراه نبود. در نهایت یافته اصلی پژوهش حاضر دلالت بر این دارد که اثر تعاملی تمرین و کورکومین در مقایسه با اثر هر کدام به تنهایی، برای بهبود فعالیت دستگاه ضداکسایشی و پراکسیدانی بدن مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو مناسب تر است.

Keywords:

تمرین تناوبی شدید , دیابت نوع دو , ضداکسایش , کورکومین , مالون دی آلدئید