مهوش مرادی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی روستایی، گروه جغرافیا، دانشگاه رازی
محمد اکبرپور - استادیار گروه جغرافیا، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه رازی

دردهه های اخیر به موازات پارادایم های توسعه پایدار و توسعه پایدار روستایی، ایده ارتقاء کیفیت زندگی در روستاها مطرح شده است، که این معنی اگرچه تفسیرهای متفاوتی دارد اما در مجموع بر پایداری و استمرار توسعه برای همه مردم و نسل های آینده طی زمان و بر همه ابعاد اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و زیست محیطی فرآیند توسعه در یک روستا تاکید دارد. سوال محوری تحقیق اینکه روستاهای پیرامون شهرکرمانشاه (دهستان درودفرامان) در چه سطحی از کیفیت زندگی قرار دارند. روش شناسی مطالعه از جنبه هدف کاربردی و تحقیق مورد استفاده توصیفی- تحلیلی می باشد. اطلاعات مربوط به پیشینه تحقیق و کلیات موضوع، از طریق مطالعات کتابخانه ای و جستجو در اینترنت تهیه شده است. اطلاعات محدوده مورد مطالعه نیز به صورت میدانی و با استفاده از تکنیک پرسشنامه و بازدید از روستاهای نمونه جمع آوری شده است. یافته های تحقیق نشان داد در بین ابعاد پنج گانه بالاترین نمره متعلق به بعد روانشناختی با نمره ۲۲/۸ بوده است و بعد فیزیکی (کالبدی) با نمره ۳۲/۶، اجتماعی با نمره ۴۸/۵، اقتصادی با نمره ۱۲/۵ و محیطی با نمره ۱۲/۵ به ترتیب در رده های بعدی قرار دارند و بطور متناوب بعد فیزیکی (کالبدی) و بعد اجتماعی شرایط متوسطی داشته و بعدهای اقتصادی و محیطی شرایط مطلوبی ندارند.

کیفیت زندگی, توسعه روستایی, شاخص های کیفیت زندگی, دهستان درودفرمان