برهمکنش شوری و سولفات آمونیوم بر رشد و غلظت عناصر غذایی در گیاهان پرتقال والنسیا پیوندشده روی لیمو

تحت تنش شوری جذب عناصر غذایی از جمله نیتروژن، کاهش مییابد.  به منظور مطالعه اثر نیتروژن بر رشد و غلظت عناصر غذایی در پرتقال والنسیای پیوند شده روی پایه لیمو، آزمایشی به صورت فاکتوریل انجام شد. عامل اول شوری آب آبیاری در چهار سطح (۸۶/۰، ۲، ۴ و ۶ دسی زیمنس بر متر) و عامل دوم نیتروژن در پنج سطح (۵۰، ۸۰، ۱۲۰، ۱۶۰ و ۲۰۰ میلیگرم نیتروژن در کیلوگرم خاک) بود. شوری غلظت یونهای سدیم در برگ و ریشه و کلر در برگ را تا حد سمیت افزایش داد و وزن ماده خشک برگ و ریشه را کاهش داد. شوری ۶ دسی زیمنس بر متر نسبت به شوری ۸۶/۰ به ترتیب سبب افزایش ۹، ۵ و۲۰ برابری محتوای سدیم برگ و ریشه و کلر برگ گردید. نیتروژن تاثیر محسوسی بر غلظت سدیم برگ نداشت، اما در شوری ۲، ۴ و ۶، افزایش کاربرد نیتروژن از ۵۰ به ۲۰۰ میلیگرم در کیلوگرم خاک به ترتیب سبب کاهش ۱۹، ۱۶ و ۱۸ درصدی غلظت کلر برگ شد که متناظر با آن وزن خشک برگ ۱۱۷، ۳۹ و ۴۲ درصد افزایش یافت. شوری غلظت نیتروژن، فسفر، پتاسیم و عناصر کم مصرف را در گیاه کاهش داد و در بعضی موارد به کمتر از حدود بهینه رساند. در مقابل نیتروژن با بهبود این تاثیر سوء، غلظت این عناصر را در بافت گیاهی افزایش داد. بر اساس نتایج، در شرایط شور میتوان با در نظر گرفتن ملاحظات زیست محیطی از مقادیر نیتروژن بالاتر از حدود بهینه برای کاهش اثرات سوء شوری استفاده کرد.

Keywords:

شوری , کلروفیل , غلظت عناصر , نیتروژن , وزن خشک