تاثیر شبکه های اجتماعی مجازی بر صمیمیت روابط فرزندان و والدین در مناطق ۵ و ۷ شهر تهران (از منظر فرزندان)

هم زمان با ورود به قرن ۲۱ ، نظام های اطلاعاتی و ارتباطی به طور فزایندهای دچار پیچیدگی و همه جانبه گرایی شده اند. اینپیچیدگی ها موجب شده اند تا پیام های تولیدشده توسط رسانه ها، مخاطبان خود را در گوشه و کنار جهان جمع و جذب کنند.مهمترین قشری که به فضای این شبکه ها جذب شده اند و بیشترین زمان را در آن صرف می کنند، نوجوانان و جوانان هستند.هدف پژوهش کنونی نیز بررسی تاثیر شبکه های اجتماعی مجازی بر صمیمیت روابط فرزندان و والدین در مناطق ۵ و ۷ شهرتهران از منظر فرزندان بود و با روش پیمایشی انجام شد. جمعیت آماری دانش آموزان دبیرستان های دخترانه و پسرانه منطقه ۵و ۷ شهر تهران بودند که در شبکه های مجازی عضویت داشتند. شیوه نمونه گیری چند مرحله ای و تصادفی ساده بود. حجمنمونه طبق فرمول کوکران ۳۸۴ نفر محاسبه شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته بود. تحلیل آماری در نرم افزارspss و در سطح معنی داری کمتر از ۰۵ / ۰ انجام شد. نتایج نشان داد که کمیت (میزان) و کیفیت (نوع موضوع و محتوا) استفاده یفرزندان از شبکه های اجتماعی مجازی بر صمیمیت روابط فرزندان و والدین اثرگذار است. در مقایسه ی میانگین بین اثرگذاریکمیت و کیفیت استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی، کیفیت استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی، تاثیر بیشتری بر میزانصمیمت والدین وفرزندان بر جای گذاشته است (۰۱ / ۴۷ در مقابل ۸۵ / ۲۷). کیفیت استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی (R(۲)=۰/۸۰۳) تغییرات صمیمیت روابط بین فرزندان با والدین را بیش از کمیت استفاده این فضاها (R(۲)=۰/۵۰۴) تعیین وپیش بینی می کند.