علی نجفی قباق تپه - گروه علوم سیاسی، دانشگاه پیام نوراستان البرز، واحد کرج، البرز، ایران.
اکبر ابراهیم پور - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه علوم سیاسی، دانشگاه تبریز، ایران.
رضا وزیرلو - گروه علوم سیاسی، دانشگاه پیام نوراستان البرز، واحد کرج، البرز، ایران.
محسن عبداللهی - گروه تاریخ، مدرس دانشگاه علمی کاربردی، تهران، ایران.

مقاله ی حاضر به بررسی روابط ایران و آلمان از آغاز دوره پهلوی تا پایان مقطع جنگ جهانی دوم (۱۳۲۴-۱۳۰۴ ه ش) می پردازد. در این میان، ایران از جمله این کشورها به شمار می آمد که هم دارای منابع عظیم نفتی بود و هم از نظر استراتژیکی از جایگاه والایی برخودار بود. در این بین نگاه دولت مردان ایرانی به کشوری همچون آلمان و امیدهایی که به این کشور بسته بودند. در این که به روش توصیفی و تحلیلی میباشد در صدد پاسخ به دلایل اصلی عدم موفقیت دو کشور در بهره برداری از این رابطه چه بوده است؟ به طورکلی بعد از روی کارآمدن رضاشاه و در نتیجه ی اتخاذ سیاست گرایش به نیروی خارجی سوم و اجرای برنامه های نوسازی ازسوی وی و نیز مسیله بازسازی خرابی های ناشی از جنگ جهانی اول در آلمان، روابط دو کشور در زمینه های مختلف گسترش یافت، تا این که در مقطع زمانی جنگ جهانی دوم به قطع روابط انجامید. در این پژوهش، ابتدا خلاصه ای از روابط ایران و آلمان تا قبل از به قدرت رسیدن رضاشاه بیان می شود، سپس این روابط در دوره حکومت این پادشاه مورد بررسی قرار می گیرد و در ادامه، به چگونگی روابط دو کشور در مقطع زمانی جنگ جهانی دوم پرداخته می شود.

ایران، آلمان،رضا شاه، هیتلر، جمهوری وایمار.