زهرا طباطبایی - کارشناس ادبیات فارسی، پیام نور شیراز، ایران
رقیه سعدی - کارشناس زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه شیراز، ایران
سیما کریمی - کارشناس زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور شیراز، ایران

امروزه، توجه به کودک درون و هم چنین همراهی همیشگی آن با زندگی فرد، بحثی است که در نتیجه-ی دستاوردهای دانش روان شناسی، به یکی از مقوله های اساسی در بررسی آثار ادبی کودکان تبدیل شده است. کودکان از هنگامی که در گهواره به سر می برند با لالایی هایی که خود ابتدایی ترین شعر است آشنا می شوند و بعدها انواع اشعار عامیانه مانند، بازی، ترانه، مهملات و. . . را تجربه می کنند. از ویژگی های مهم شعرکودک میزان روانی و سلاست خواندن آن است. خوش آهنگی و حرکت انگیزی شعر، بیشتر از روان خواندن به وجود می آید. آن چه در شعر کودک بیشتر مورد توجه شاعران قرار می گیرد موسیقی می-باشد، اساسا موسیقی موجب گرایش کودک به شعر می شود. دکتر شفیعی کدکنی، در کتاب موسیقی شعر، چهارموسیقی را نام می برد که عبارتند از موسیقی بیرونی، موسیقی کناری، موسیقی درونی و موسیقی معنوی. یکی از عناصر اصلی و تاثیر گذار شعر فارسی، به ویژه شعر کودک، عاطفه می باشد. عاطفه همان حالت های گوناگون روحی یک شاعر؛ هم چون شادی، اندوه، امید، یاس و. . . می باشد که در شعرش تجلی می یابد و درون مایه و بن مایه ی شعرش را تشکیل می دهد. حال ممکن است این حالت، ناشی از یک تجربه ی شخصی باشد و شادی و غم های خودش را بیان کند که به آن عاطفه ی شخصی می گویند و یا ممکن است، فراتر از حالت یک شخص باشد.

شعر، کودک، موسیقی