منا آذربویه - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
مهین جلالی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد واحد سنندج، سنندج، ایران (نویسنده مسئول)
نادیا صدیقی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آ زاد واحد شاهرود، شاهرود، ایران
غزاله گریوانی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد واحد نیشابور، نیشابور، ایران
مهشید محمدزاده - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

به طور کلی، اگرچه تحقیقات پزشکی نشان می دهد که کودکان به بیماری کووید۱۹ نسبت به بزرگسالان به لحاظ جسمانی حساسیت کمتری دارند، اما آنها به لحاظ روانی- اجتماعی از بزرگسالان آسیب پذیرتر هستند. قرنطینه شدن در خانه ها و موسسات ممکن است فشار روانی زیادی را به کودکان وارد نماید. بسته شدن مدرسه، کاهش فعالیت در فضای باز، تغییر در ساعات و عادات غذایی و خواب، احتمالا سبک زندگی معمول کودکان را مختل می کند و می تواند به طور بالقوه باعث افزایش یکنواختی، پریشانی، ناشکیبایی، ناراحتی و تظاهرات عصبی و روانی گوناگون شود. شیوع خشونت خانگی و افزایش خشونت در اثر شیوع بیماری کووید ۱۹، می تواند سلامت روان کودکان را به مخاطره بیاندازد. همچنین کودکان تک والد و کودکانی که سرپرست خانواده هستند، ممکن است از مشکلات منحصر به فردی رنج ببرند. از سویی دیگر بسته شدن ناگهانی مدرسه، لغو سفرهای از پیش برنامه ریزی شده، ماندن در خانه و ترس و ابهام درباره زمان پایان بیماری، ممکن است منجر به یاس و ناامیدی در کودکان شود. مشکلات روانشناختی زمانی تشدید می شود که کودک در مناطقی زندگی نماید که شیوع بیماری کووید ۱۹ بیشتر از سایر مناطق است.

کوید۱۹، کودک، شبکه مجازی، ارتباط اجتماعی، اضطراب