بررسی اثربخشی آموزش واقعیت درمانی بر بی رمقی زناشویی و خودشفقت ورزی زنان متاهل

مقدمه: پایداری ازدواج نیازمند آگاهی از تاثیر انتخاب های خود است. "واقعیت درمانی" می تواند در کاهش بی میلی زناشویی موثر باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی "واقعیت درمانی" بر بی میلی زناشویی و خودشفقت ورزی زنان متاهل بود. روش کار: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل تمام زنان متاهل مراجعه کننده به مرکز مشاوره مهرانا در سال ۱۳۹۹-۱۳۹۸ بود. از میان آن ها ۳۰ تن به روش در دسترس انتخاب شدند. با گمارش تصادفی ساده به روش قرعه کشی و همگن سازی سن در ۲ گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی، "مقیاس بی میلی زناشویی" و "مقیاس خودشفقت ورزی" "واقعیت درمانی" برای گروه مداخله در ۸ جلسه انجام شد. داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه ۲۴ تحلیل شد. یافته ها: "واقعیت درمانی" بر زیرمقیاس های بی میلی جسمانی، بی میلی هیجانی و بی میلی روان شناختی اثر کاهنده (۰۰۱/۰>P) و بر زیرمقیاس های مهربانی با خود، دوری از قضاوت نسبت به خود، اشتراکات انسانی، دوری از انزوا، ذهن آگاهی، نبود همانند سازی افراطی اثر افزاینده داشت (۰۰۱/۰>P). نتیجه گیری: "واقعیت درمانی" سبب کاهش زیرمقیاس های بی میلی زناشویی و افزایش خودشفقت ورزی زنان متاهل شد. پیشنهاد می شود که در مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی، " واقعیت درمانی" برای زوجین متعارض ارائه شود.

Keywords:

بی میلی زناشویی , زنان متاهل , خودشفقت ورزی , واقعیت درمانی