محسن قاسم پور - کارشناسی ارشد رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی گرایش عمومی دانشگاه بوعلی سینا.همدان، ایران

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومتی بر سطح آیریزین پلاسما و مقاومت انسولینی مردان دارای اضافه وزن بود. بدین منظور، ۱۶ مرد جوان دارای اضافه وزن (با شاخص توده بدنی ۰/۹۸ ±۲۶.۰۰ کیلوگرم بر مترمربع و میانگین سنی ۲۳/۵۰ سال انتخاب و به طور تصادفی به گروه های مقاومتی و استقامتی تقسیم شدند: گروه مقاومتی n=۸ گروه استقامتی n=۸ آزمودنی های گروه مقاومتی تمرینات مقاومتی را با انسداد و بدون انسداد انجام دادند. پس از نمونهگیری اولیه (تعیین میزان پایه پلاسمایی)، آزمون یک تکرار بیشینه انجام گرفت و آزمودنی ها یک وهله ی تمرین مقاومتیرا با انسداد ( ۲۰ % یک تکرار بیشینه ) و با فاصله یک هفته یک تمرین مقاومتی بدون انسداد را با ( ۸۰ % یک تکرار بیشینه)انجام دادند. گروه استقامتی تمرینات استقامتی را با انسداد و بدون انسداد انجام دادند. در پروتکل تمرین استقامتی، آزمودنی ها ۶ جلسه تمرین پیاده روی را بدون انسداد بر روی تردمیل با سرعت ۰/۵ کیلو متر بر ساعت انجام دادند و پس از ۷ روز به منظور از بین رفتن اثر تمرین، جلسه تمرینی با انسداد انجام گرفت ۱۶ . در جلسه تمرین پیاده روی با انسداد نیز با همان سرعت ۰/۵ کیلو متر بر ساعت به فعالیت پرداختند. نمونه گیری خونی دوم ، یک ساعت بعد از هر فعالیت ورزشی گرفته شد تجزیه تحلیل آماری در سطح P<۰/۰۵ انجام شد. نتایج نشان داد که یک جلسه فعالیت ورزشی مقاومتی و استقامتی باانسداد و بدون انسداد موجب افزایش سطوح آیریزین می شوند ولی فقط در گروه استقامتی با انسداد معنادار است. همچنین نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد یک جلسه فعالیت ورزشی مقاومتی و استقامتی با انسداد و بدون انسداد موجب کاهش شاخص مقاومت به انسولین می شوند ولی این کاهش فقط در گروه مقاومتی با انسداد و بدون انسداد معنی دار است

آیریزین، انسداد عروق، تمرین مقاومتی، تمرین استقامتی