زهرا پولادی - کارشناسی علوم تربیتی دانشگاه ارومیه
حامد زرین دیزج - کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
ناصر جهانی - کارشناسی علوم تربیتی دانشگاه پیام نور بوکان

آموزش پایدار مستلزم شیوه ها و تکنیکهای آموزشی است که پایه های قوی در یادگیری را تضمین کند. زمینه ها، نیازها و روندهای متغیر قرن بیست و یکم معلمان را به چالش میکشد تا دانش آموزان را قادر سازند تا مهارتها و دانش لازم برای موفقیت در دنیای دیجیتالی و همیشه در حال تغییر را به دست آورند. مدارس فلسفه و برنامه درسی باید دانش آموزان را تشویق کند تا مهارتهای انطباقی را که برای یادگیری مادامالعمر برای حفظ آنها در محیطهای متغیر است، توسعه دهند. با این حال، پیشرفت دانش آموزان در سراسر کشورهای سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) به شدت به خطر افتاده است. علاوه بر این، برخی کشورها مانند استرالیا با کاهش قابل توجهی در پیشرفت تحصیلی در علوم، خواندن و ریاضیات مواجه هستند.هدف این مقاله مفهومی، بررسی نظریه یادگیری خودتنظیمی(رویکرد یادگیری خودتنظیمی) و پتانسیل آن است که توانایی های پایدار دانش آموزان را تقویت می کند و آنها را قادر می سازد در یادگیری مادام العمر شرکت کنند. کاوش در نظریه رویکرد یادگیری خودتنظیمی نیاز به تحقیقات تجربی اجرای موثر رویکرد یادگیری خودتنظیمی در مدارس را مطرح می کند. مبانی نظری رویکرد یادگیری خودتنظیمی همراه با تاثیر آن بر یادگیری و توسعه دانش آموزان در قرن بیست و یکم مشخص شده است. این مقاله به بررسی عناصر اجرای رویکرد یادگیری خودتنظیمی میپردازد که از نهادهای آموزشی در پرورش یادگیرندگان شایسته و آموزش پایدار حمایت می کند، از جمله آموزش معلمان قبل از خدمت، خودکارآمدی معلمان، رویکرد کل مدرسه به رویکرد یادگیری خودتنظیمی، و توسعه حرفه ای مداوم در رویکرد یادگیری خودتنظیمی.

یادگیری خودتنظیمی، آموزش پایدار، یادگیری مادام العمر، اجرای رویکرد یادگیری خودتنظیمی