الهه خاصی - دانشجو دکتری حقوق،واحد قم،دانشگاه آزاد اسلامی،قم،ایران.
مقصود رنجبر - استادیار، حقوق،واحد قم،دانشگاه آزاد اسلامی،قم،ایران.
سید احمد حبیب نژاد - استادیار،حقوق،پردیس فارابی، دانشگاه تهران، تهران،ایران.

شیوه های مبادرت به خصوصی سازی در کشورهای مختلف، بر حسب مقاصد و غایات سیاسی و اقتصادی متفاوت، ناهمگون می باشند. در کشور فرانسه نیز پس از آغاز نهضت ملی سازی شرکت های خصوصی و تحقق کامل آن در برهه ی زمانی ۱۹۸۹ الی ۲۰۰۰ م که نتیجه ای جز اشاعه ی نارضایتی های منبعث از بروکراسی نامشروع شرکت های ملی، رکود اقتصادی و ... را در پی نداشت، خصوصی سازی به عنوان راهکاری مصلح و نائل به مطلوب در جهت زوال وضعیت ملی بودن شرکت ها، در میان اندیشمندان و سیاستمردان فرانسوی طرفدارانی پیدا نمود. لذا در مقام نیل به مقصود، سیاست مردان فرانسوی، انتقال سهام شرکت های ملی به بخش خصوصی را مناسب ترین و کارآمد ترین شیوه ی خصوصی سازی کارآمد قلمداد نموده و اقدامات عملی خود را بر همین اساس طرح ریزی نمودند فلذا از سال ۱۹۸۶ م، فرآیند خصوصی سازی به نحو جدی در دستور کار دولتمردان فرانسوی قرار گرفت اما شایان ترین و بارزترین جلوه های آغازین آن توسط دولت شیراک از سال ۲۰۰۲ م آغاز گردید و فرآیند مذکور تاکنون ادامه دارد. در این سالها بسیاری از شرکت های ملی به بخش خصوصی واگذار گردیدند اما نکته ی حائز اهمیت آن است که اندیشمندان فرانسوی در خصوص مطلوب واقع شدن اقدامات انجام شده، آثار مثبت اقتصادی، کامیابی ها و ناکارآمدی های مرتبط با اقدامات مبه عمل آمده هم نظر نمی باشند.

ملی سازی در فرانسه, خصوصی سازی در فرانسه, آثار خصوصی سازی در فرانسه, علل موفقیت خصوصی سازی در فرانسه, علل ناکامی خصوصی سازی در فرانسه