سیامک پناهی - استادیار گروه معماری، واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران
امیرحسین حجازی - دانشجوی دکتری گروه معماری، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی،کرج، ایران،
ایرج ساعی - استادیار بازنشسته گروه جامعه شناسی، واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر فضاهای معماری در درمان بیماری ها (نمونه موردی : سرطان) انجام شده ودر پی یافتن فضای معماری است که بتواند به درمان سرطان کمک نماید. معماری با بافت، فرم، رنگ و دیگر اجزای فضا می تواند در این راستا نقش بسزایی ایفا کند.سرطان به عنوان یک معضل مهم در بسیاری از کشورهای دنیا مطرح می باشد.توجه محیط درمان بیماران سرطانی برای معماران بسیار حائز اهمیت گشته است و بنا به تعبیر چارلز جنکز به « معماری امید» انجامیده است. معماری امید در مراکز جدیدالتاسیس مراقبت از سرطان تمرکز دارد، بنابر رویکر هستی شناسانه و پدیدارشناسانه، می توان اظهار داشت مراکز درمانی نوعی شیوه سکونت در گونه « نهاد/موسسه» را فراهم می آورند. روش پژوهش کیفی وپدیدار شناسی بوده است . نتیجه پژوهش نشان داد مراکز درمانی مگی ادعای درمان بیماران سرطانی را با استفاده از کیفیات فضایی معمارانه خود ندارند ولی به بیمارانی که از این فضاها استفاده می کنند کمک می کنند تا در پیوند خود با این مراکز در مراتب ادارکات فضایی خود از جغرافیای محیط زندگی ، منظر ، فضای شهری، معماری بنا و معماری داخلی و استفاده از عناصر در ارتباط با ادراکات حسی نظیر رنگ، رایحه، مصالح قابل لمس و نور طبیعی ، احساسی بهتر ، آرامش بیشتر، حریم خصوصی مناسب تر و تعاملات بینابین موثر تری را در مقایسه با زمانی که از این فضاها استفاده نمی کنند، داشته باشند. و به این شکل امید، شفابخشی و شفقت را از معماری شفابخش این مراکز و باغ های آنها دریافت دارند.

فضاهای معماری, پدیدار شناسی, بیماری سرطان, مراکز درمانی