زهره بناخوانساری

ساخت و ساز شهرهای کنونی ما از اصول معماری ایرانی اسلامی فاصله گرفته است. امروزه مبحث پایداری در حوزه های مختلف زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی بسیار مورد توجه می باشد که موجبات نیاز به وجود توسعه شهری با محوریت تمرکز بر پایداری را فراهم می آورد. بررسی و شناخت وضعیت بناها به لحاظ پایداری و توسعه پایدار، از مسائلی است که بنیان معماری و برنامه ریزی شهری را به خود اختصاص داده است. لذا هف این پژوهش، بررسی تطبیقی اصول معماری ایرانی اسلامی با حوزه های پایداری می باشد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ روش ترکیبی از روش های اسنادی و پیمایشی است. جامعه هدف مورد مطالعه شامل گروه ۱۰ نفر شامل؛ اساتید دانشگاهی آشنا به حوزه پایداری و افراد متخصص در حوزه پایداری و معماری ایرانی می باشد که برای سنجش و بررسی تطبیقی این ارتباط از پرسشنامه براساس طیف لیکرت بهره گرفته شده است. نتایج حاکی از آن است اصل «خودبسندگی» با پایداری «زیست محیطی: و «اقتصادی» از نظر صاحبنظران دارای بیشترین ارتباط و بعد از آن اصل «درون گرایی» با حوزه «پایداری اجتماعی» در رتبه دوم قرار می گیرد و اصل «مردم واری» با پایداری «اجتماعی» در رتبه سوم قرار می گیرد.

مولفه، پایداری، معماری ایرانی، اسلامی