دکتر سوسن آقاجانبگلو
شهره انعامی
حمیرا علوی

بزهکاری کودکان و نوجوانان به عنوان یک اختلال رفتاری و اجتماعی از دیر زمان در جوامع مختلف مورد توجه صاحبنظران علوم اجتماعی، روانشناسی و متخصصین تعلیم و تربیت بوده است و جامعهشناسان این پدیده را به عنوان یک مساله اجتماعی که نظم جامعه را تهدید میکند، پذیرفتهاند. این مساله همواره در پژوهشهای روانشناسی و جامعهشناسی مطرح بوده و شناخت علل ارتکاب آن مورد توجه بوده است. تحقیق حاضر با هدف بررسی رابطه هیجانخواهی و ارتکاب به جرم نوجوانان بزهکار انجام گردید. جامعهی آماری این تحقیق را دو گروه معتادین و سارقین ۱۳ ۱۸ سال تشکیل دادند که نمونه به حجم ۳۰ نفر در دو گروه سارقین و معتادین (هر کدام ۱۵ نفر) به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار جمعآوری اطلاعات پرسشنامهی هیجانخواهی زاکرمن بود که شامل چهار مولفه به هم پیوسته و هر یک از مواد دو موقعیت یا فعالیت را به آزمودنی پیشنهاد میکند تا یکی را که ترجیح میدهد برگزیده که مورد اولی فعالیتی پرتحرک (مورد A)، در حالی که مورد دوم فعالیتی کم تحرک است (مورد B). نتایج تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد بین سن و میزان هیجانخواهی در سطح معنیداری ۵ درصد ارتباط وجود دارد. همچنین نتیجه آزمون t برای مقایسه سن بزهکاران نشان داد، بین این متغیر و نوع جرم ارتکابی در بین بزهکاران تفاوت معنیداری وجود ندارد، همچنین بین میزان هیجانخواهی و ارتکاب به جرم اعضای خانواده بزهکار در سطح ۰۵/۰ رابطه وجود دارد، علاوه بر این رابطه آماری معنیداری بین بزهکاران معتاد و سارق در هیجانخواهی مشاهده نشد. بنابر این فرضیه H۰ مبنی بر عدم معنیداری مورد تایید است.

نوجوانان, بزهکاری, هیجانخواهی, جرم, ارتکاب