مهرانگیز رضائی - دکتری جغرافیای برنامه ریزی روستایی، دانشگاه شهید بهشتی
بیژن رحمانی - دانشیار دانشگاه شهید بهشتی
حسنعلی فرجی سبکبار - دانشیار دانشگاه تهران
عبدالرضا رحمانی فضلی - دانشیار دانشگاه شهید بهشتی

مدیریت و برنامه ریزی منطقه ای نیازمند اطلاعات فضایی دقیق و به هنگام کاربری اراضی و الگوی تغییرات آن است. رصد و کشف این الگوها اطلاعات مورد نیاز درمورد وضعیت فعلی توسعه و ماهیت تغییرات را به منظور برنامه ریزی درست و دقیق در اختیار برنامه ریزان و تصمیم گیرندگان قرار می دهد. از این رو، تحقیق حاضر در پی کشف الگوی فضایی تغییرات مکانی-زمانی کاربری اراضی طی یک دوره ۱۰ ساله در سطح دهستان های استان اصفهان است. برای انجام دادن تحﻘیق، نﻘشه پوشش اراضی استان اصفهان با طبﻘه بندی تصاویر ماهواره ای لندستETM+   و لندست ۸ مربوط به سال های ۱۳۸۱ و ۱۳۹۳ به روش طبﻘه بندی نظارت شده با الگوریتم حداکثر احتمال در چهار طبقه پوشش گیاهی، آب، اراضی بایر و سکونتگاه تهیه شد. سپس به منظور آزمون تغییرات فضایی-زمانی در سطح محلی از مدل ﺁزمونGWt-test  استفاده شد. نتایج تحﻘیق بیانگر تغییرات فضایی عمده کاربری اراضی در دهستان های استان اصفهان است. همچنین، مشخص شد این تغییرات تفاوتهای فضایی دارد؛ به گونه ای که در زمینه اراضی آبی به جز دهستان جرقویه وسطی تمام دهستان های استان با سطح اطمینان ۹۹/۰ درصد تغییرات داشته اند و فرضیه تغییرات درمورد اراضی بایر در ۱۲۴ دهستان، اراضی سکونتگاهی در ۱۱۸ دهستان و اراضی پوشش گیاهی در بیش از نیمی از دهستان های استان تایید شده است. به طور کلی، دهستان های استان به ترتیب در طبقات مربوط به آب، سکونتگاه، اراضی بایر و پوشش گیاهی بیشترین تغییر اراضی را داشته اند. این تحقیق بیشتر به دنبال کشف الگو و تغییرات فضایی اراضی در سطح دهستان های استان اصفهان است. تحقیق در این زمینه و همچنین بررسی علل پیدایش این تغییرات به تحقیقات عمیق تر با رویکرد آمایش سرزمین نیاز دارد.

ﺁزمون تی-وزنی جغرافیایی, استان اصفهان, تحلیل زمانی-مکانی, تغییرات, کاربری اراضی