امیر حسین علی بیگی - دانشیار گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه رازی
رضوان قمبر علی - دانشجوی دکترا، گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه رازی

پراکندگی و کوچک بودن اراضی، یکی از عناصر ساختاری سنتی کشاورزی کشور است که امروزه به یکی از موانع اصلی توسعه کشاورزی تبدیل شده است. برای رفع مشکلات و عوارض ناشی از پراکندگی اراضی، برنامه ریزان کشاورزی راه حل منطقی و قابل اجرای یکپارچه سازی اراضی را توصیه می کنند که سیاستی در ارتباط با تغییر اندازه زمین برای بهبود تولید محصولات کشاورزی است. اجرای طرح یکپارچه سازی اراضی آثار و پیامدهای مختلفی را به دنبال دارد. هدف کلی این تحقیق نیز شناسایی آثار یکپارچه سازی اراضی از منظر کشاورزان با استفاده از روش شناسی Q در استان کرمانشاه می باشد. با استفاده از نمونه گیری هدفمند، ۳۱ کشاورز جهت مشارکت در تحقیق انتخاب شدند. از مشارکت کنندگان خواسته شد ۳۶ گویه را که نماینده عقاید موجود در مورد پیامدها و آثار یکپارچه سازی بودند رتبه بندی نمایند. نتایج نشان داد کشاورزان به گونه های متفاوتی آثار یکپارچه سازیرا ارزیابی می کنند. ۵۳ درصد از کشاورزان یکپارچه سازی را مثبت ارزیابی کردند و ۲۲ درصد نیز معتقد بودند این طرح اثرات منفی به دنبال دارد. آن ها مهمترین مشکل اجرای طرح های یکپارچه سازی را عدم مشارکت کشاورزان در مرحله برنامه ریزی می دانستند. بر اساس روش شناسی Q، سه گروه افراد با دیدگاه های متفاوت در مورد یکپارچه سازی وجود دارند که عبارتند از محیط زیست گراها، اقتصادگراها و اجتماع گراها.

یکپارچه سازی, روش شناسی Q, پراکندگی اراضی, توسعه کشاورزی