مریم حیدری - دانشگاه گلستان

زیست پذیری شهری در ارتباط با وظایف جدید برنامه ریزی در پاسخ دهی به نیازهای جامعه پس از صنعتی شدن که شدیدا در جست وجوی امکانات، تسهیلات و کیفیت زندگی است، به شدت افزایش یافته است و از سوی دیگر زیست پذیری به جهت تهدیدهای پیش روی زندگی شهری امروزه نیز اهمیتی دوچندان یافته است. هدف اصلی این مطالعه سنجش زیست پذیری شهر شیراز می باشد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بوده که از روش های پیمایشی نیز استفاده شده است. جهت گردآوری اطلاعات زیست پذیری از طریق پرسشنامه به تعداد ۳۸۵ از سرپرست خانوار انجام شده است. برای تحلیل داده-ها از آزمون تی تک نمونه ای استفاده شده است. در بعد اقتصادی باتوجه به میانگین های بدست آمده و سطح معنی داری گویه ها که همگی کمتر از مقدار پذیرفته شده (۰.۵) می باشد. بنابراین به احتمال ۹۵ درصد می توان گفت شاخص اقتصادی در شهر شیراز از وضعیت مطلوبی برخوردار نمی باشد. بعد اجتماعی حاکی از آن است که تنها در ۴ مورد (دسترسی اماکن فرهنگی و مذهبی، دسترسی اماکن تاریخی، دسترسی فضاهای فراغتی، تفریحی و ورزشی و کیفیت خدمات پزشکی و بهداشتی) میانگین ها بیشتر از مقدار ارزش عددی (۳) بوده است. بیانگر آنست که مولفه وضعیت مساکن مستحکم بیشترین رضایت را در بین ساکنین محلات داشته و از سوی دیگر مولفه میزان مساحت مناسب و کافی در مسکن با کمترین رضایت همراه بوده است و در مجموع با توجه به میانگین کل کمتر ازحد متوسط استاندارد، عدم رضایت ساکنین از شاخص کالبدی را نشان می دهد. زیست پذیری شهر شیراز بر اساس ابعاد اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و کالبدی مورد مطالعه قرار گرفت، نتایج تحقیق نشان می دهد که زیست پذیری کلانشهر شیراز در حد متوسط و به سمت نامطلوب پیش می رود.

زیست پذیری, ابعاد زیست پذیری شهری, آزمون تی تک نمونه ای, کلانشهر شیراز