محمد حسین قهرمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزش، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس تهران-تهران ایران.
حمید آقاعلی نژاد - دانشیار فیزیولوژی ورزش، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس تهران-تهران ایران.
مهدیه ملانوری شمسی - دانشیار فیزیولوژی ورزش، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس تهران-تهران ایران.

هدف : هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته پروتکل های متفاوت تمرین موازی بر قدرت عضلانی و سطوح سرمی تستوسترون و کورتیزول کشتی گیران جوان است. روش شناسی: ۴۱ پسر ۱۸-۲۵ سال به صورت تصادفی در پنج گروه: ۱- استقامتی-قدرتی با فاصله ریکاوری هشت ساعت (ES۸) ۲- قدرتی-استقامتی با فاصله ریکاوری هشت ساعت (SE۸) ۳- قدرتی-استقامتی بدون ریکاوری (SE۰) ۴- استقامتی-قدرتی بدون ریکاوری (ES۰) ۵- گروه کنترل (CON) قرار گرفتند. تمرین قدرتی شامل سه نوبت ۸-۴ تکرار با شدت ۸۵-۹۰ درصد یک تکرار بیشینه بود. تمرینات استقامتی شامل دویدن به صورت تداومی زیر بیشینه با شدت ۷۰-۸۵ درصد از سرعت انتهایی آزمون IFT۳۰-۱۵ به مدت ۱۰-۳۰ دقیقه بود. تمرینات با تواتر سه بار در هفته به مدت هشت هفته اجرا شد. خونگیری در ساعت ۸ الی ۹ صبح، بعد از ۱۲ ساعت ناشتایی بود. آزمون آنالیز واریانس یک طرفه ANOVA و η۲  برای اندازه­گیری معناداری و اندازه اثر تمرین استفاده شد. برای مقایسه تغییرات درون گروهی، از آزمون  tهمبسته استفاده شد. یافته­ها: تفاوت بزرگ معناداری بین گروه SE۸ با SE۰، ES۰ و CON (به ترتیب ۰۴/۰=P،  ۰۰۴/۰=P و ۰۰۴/۰=P) در قدرت پایین تنه دیده شد. قدرت پایین تنه در دو گروه ES۸و SE۸ (۱۰% و ۱۷%) افزایش معنادار داشت. قدرت بالاتنه در گروه های ES۸،  SE۸و SE۰ (به ترتیب ۵%،۱۰% و ۴%) افزایش معناداری نسبت به مقادیر قبل از تمرین داشت. سطوح استراحتی کورتیزول در گروه SE۸ (۸%-) کاهش معناداری داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاضر به نظر می­رسد اجرای تمرین قدرتی و هوازی با فاصله ریکاوری هشت ساعت (ES۸ و SE۸) می­تواند روش بهتری برای جلوگیری از تحلیل قدرت عضلانی بالاتنه و پایین­تنه کشتی­گیران باشد.

تمرین موازی, تستوسترون, کورتیزول, بازگشت به حالت اولیه