احمد میرزاکوچک خوشنویس
یعقوب شهبازی

ارائه یک تعریف برای فرهنگ آموزشی یک کشور کار آسانی نیست، آن هم خاصه برای سیستم آموزش طراحی معماری. هر مدرسه معماری، برنامه آموزشی متمایز خود را توسعه می دهد. که در ایران، مانند سایر کشورها، رشته معماری به تنوع برنامه ها و آموزش های خود افتخار می کند. درآموزش عالی، مدل کارگاهی (آتلیه ای) فرهنگ و ارزش های خاص خود را دارد که به اندازه پروژه های واقعی در آموزش دانشجو تاثیرگذار است. آنها تکمیل کننده و پرورش دهنده خلاقیت های دانشجویان خود هستند. در بسیاری از موارد، عادات و الگوهای به نمایش گذاشته شده در این فرهنگ، محصول عمدی نیست، بلکه یک محصول جانبی است که زائیده محیطی است که دانشجویان در آن آموزش می بینند. حاصل این محصولات جانبی می توانند بسیار مثبت باشند، اما می توانند نتایج مضری نیز داشته باشند. بسیاری از محققان مانند توماس داتون وکاترین آنتونی، پیامدهای این فرهنگ را «برنامه درسی پنهان» و یادگیری محیطی نامیده اند. به زبان ساده، برنامه درسی پنهان، به ارزش ها، نگرش ها و هنجارهای بیان نشده ای اشاره دارد که از روابط اجتماعی بین سنت و محیطهای اجتماعی نشات می گیرد. ساختمان دانشگاه دارای کلاس درس و برنامه درسی پنهان تعبیه شده در خود است که می تواند تاثیر زیادی بر روند یادگیری در محتوای دوره از نظر آکادمیک داشته باشد. محیط و منظر می تواند ابزار قدرتمندی برای یادگیری باشد، در این راستا گارگاه های آموزشی باید به عنوان یک مکانی در نظر گرفته شوند که نه تنها در آنها یادگیری تئوری اتفاق می افتد، بلکه درک ذهنی و یادگیری شهودی نیز در آنها بوجود بیاید. این مقاله سعی در مطالعه در رویکردهای برنامه ریزی و طراحی فضاهای آموزشی وکارگاه های طراحی معماری دارد.

کارگاه طراحی معماری؛ فضاهای سنتی آموزش معماری؛ تاثیر محیط بر طراحی