شهناز محمدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه چرخ نیلوفری آذربایجان

فروغ فرخزاد از جمله شاعرانی است که با استفاده از شعر او می توان ابعاد مختلف زندگانی او را ترسیم کرد. دفترهای شعری «اسیر»، «دیوار» و «عصیان» هر کدام به نوعی و دفاتر «تولدی دیگر» و «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد...» به گونه ای دیگر از عمق احساسات، عواطف، تجربیات و زندگی واقعی او خبر می دهد. در یک کلام، حقیقت نمایی در شعرفروغ بسامد بالایی را داراست، طوری که می توان با قاطعیت گفت شعر او تجربه شخصی اوست. در این جستار برآنیم تا بهبررسی و تحلیل چهره دوگانه فروغ در خلال اشعار او بپردازیم. در دوره اول شعری ۱۳۳۷-۱۳۳۱ مخاطب با شاعری احساسی و ناآرام سر و کار دارد که تنها به زندگی شخصی و مسایل آن با زبانی ساده و دور از تعقید می پردازد و «من» او فردی و شخصی است و به همین روی واژه ها و ترکیبات رمانتیک زیادی به کار می گیرد . در دوره دوم ۱۳۴۵-۱۳۳۹ او به انقلاب فکری و ذهنی دچار می شود و در نتیجه این تحول روحی روانی دیدگاهش در مورد زندگی عوض شده و با زبانی سمبلیک و مبهم و به دور از واژه ها و ترکیبات رمانتیک به افکار عصیانگرانه روی می آورد؛ صرف نظر از این افکار «من» فردی او تبدیل به «من» اجتماعی و سپس انسانی می شود و شعر او از منظر فرم و محتوا اوج می گیرد.

تجربه ، سایه، انعکاس ، تحول ، عاطفه «من»