علی کاظمی - Islamic Azad University, Birjand
قاسم آهی - Islamic Azad University, Birjand

مقدمه: COVID-۱۹ فشار بی سابقه ای بر سیستم بهداشت و درمان کشورها وارد کرده و چالش های مختلفی را برای نیروی کار پرستاری ایجاد کرده است. این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی ذهن آگاهی در رابطه بین اضطراب بیماری کرونا و کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری آن را کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی شهر بیرجند (۵۵۰) در سال ۱۴۰۰ تشکیل داد. ابزارهای پژوهش بین ۳۰۰ نفر توزیع شد. برای انتخاب نمونه از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. برای گردآوری داده ها مقیاس کیفیت زندگی حرفه ای، مقیاس اضطراب بیماری کرونا و پرسشنامه پنج بعدی ذهن آگاهی بکار رفت. داده ها به کمک مدل یابی معادلات ساختاری و استفاده از نرم افزار SPSS-۲۲ و Lisrel ۸.۸ تحلیل شد. یافته ها: از بین ۳۰۰ پرسشنامه توزیع شده ۲۶۹ نفر به پرسشنامه ها پاسخ کامل دادند. میانگین و انحراف معیار سن شرکت کننده ها ۵۴/۳۲ و ۸۵/۷ بود. بیشترین مقدار همبستگی بین مولفه توصیف و مشاهده ذهن آگاهی (۰۱/۰>p) و کمترین همبستگی بین مولفه فرسودگی کیفیت زندگی حرفه ای و اضطراب جسمانی (۰۱/۰>p) مشاهده شد. نتایج پژوهش نشان داد که مسیر مستقیم اضطراب کرونا به ذهن آگاهی (۰۱/۰>p)، ذهن آگاهی به کیفیت زندگی حرفه ای (۰۱/۰>p) و اضطراب کرونا به کیفیت زندگی حرفه ای (۰۵/۰> p) معنی دار بود. به علاوه مشخص شد که مسیر غیرمستقیم بین اضطراب بیماری کرونا و کیفیت زندگی حرفه ای از طریق ذهن آگاهی میانجی می شود (۰۱/۰>p). نتیجه گیری: یافته های پژوهش از نقش میانجی ذهن آگاهی در رابطه بین اضطراب بیماری کرونا و کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران حمایت کرد؛ بنابراین در نظر گرفتن نقش این متغیرهای پیش بین و میانجی توسط متخصصان، درمانگران، سازمان ها و موسسات خدمات سلامت به هنگام استخدام، آموزش، کارورزی و بازآموزی حرفه ای پرستاران ضروری به نظر می رسد.  

Anxiety of COVID-۱۹, Mindfulness, Quality of professional life, اضطراب بیماری کرونا, ذهن آگاهی, کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران