آزیتا دریای لعل - دانشجوی دکتری گروه روانشناسی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران
بهمن اکبری - استاد گروه روانشناسی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران
عباس صادقی - دانشیار گروه روانشناسی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران. (دانشیار گروه مشاوره، دانشگاه گیلان، رشت، ایران)

هدف: هدف این مطالعه مقایسه اثربخشی مدل گاتمن و درمان هیجان­مدار بر احساس تنهایی و تاب آوری زوجین بود. روش پژوهش: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، همگی زوجین مراجعه کننده به درمانگاه های غرب تهران در سال ۱۳۹۹ بودند که به روش نمونه گیری در دسترس، ۲۴ زوج (۴۸ نفر) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله توسط زوج درمانی گاتمن، درمان هیجان مدار و یک گروه کنترل (۸ زوج در هر گروه) تقسیم شدند. گروه آزمایش تحت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت زوج درمانی گاتمن و گاتمن (۲۰۱۷) و درمان متمرکز بر هیجان گرینبرگ (۲۰۱۷) قرار گرفتند و گروه گواه در لیست انتظار باقی ماندند. داده ها بر اساس پرسشنامه احساس تنهایی دی توماسو، برانن و بست (۲۰۰۴) و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) جمع­آوری و از نرم افزار SPSS و روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد که روش مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر احساس تنهایی (۰۵/۲۸=F، ۰۰۱/۰=P) و تاب آوری (۸۵/۱۱=F، ۰۰۱/۰=P) زوجین تاثیر داشته و این تاثیر در مرحله پیگیری پیدار بود (۰۵/۰=P)؛ اما تفاوت معنی­داری بین دو درمان از نظر اثربخشی وجود نداشت. نتیجه ­گیری: بر اساس یافته­های این مطالعه می­توان گفت که روش مدل گاتمن و درمان هیجان­مدار بر اساس احساس تنهایی و تاب­آوری زوجین الگوی موثری برای افزایش رضایت زناشویی زوجین است و می­توان از آن به عنوان یکی از روش­های درمانی یا آموزشی در برنامه­های زوج درمانی استفاده کرد.

درمان هیجان مدار, زوج درمانی, همسر, تاب آوری, احساس تنهایی