قاسم میسایی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی سیاسی در دانشگاه علامه طباطبایی
مسلم نوری زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مسائل ایران در دانشگاه تربیت مدرس

یکی از مهمترین موضوعاتی که در جامعه شناسی هر جامعه ای مطرح می شود، ساختار قشربندی در آن جامعه است. قشربندی اجتماعی ریشه بسیاری از مسائل اجتماعی است، در عین حال خود نیز معلول عوامل دیگری است. درخصوص قشربندی در ایران نیز هر چند کارهای تحقیقاتی ارزشمندی وجود دارد، اما در این میان جای پژوهشی جامع که مبتنی بر آمارهای معتبر باشد، و تصویری واقعی از قشربندی در جامعه ایران معاصر ارائه نماید، خالی است. بر همین اساس هدف مقاله حاضر بررسی ساختار قشربندی در ایران (۱۳۹۰-۱۳۵۵) است. این مهم با توجه به نظریات مطرح در ساختار قشربندی جامعه و همچنین آمارهای بدست آمده از سرشماری های انجام شده، صورت گرفته است. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است و از روش اسنادی و کتابخانه ای بهره گرفته شده است. در پایان نتایج پژوهش بیانگر قشربندی جامعه ایران به چهار قشر «قشر بالا»، «قشر متوسط سنتی»، «قشر متوسط جدید» و «قشرپایین» است که در این میان سهم قشر بالا از جامعه ایران ناچیز و سهم قشر پایین نسبت به قشرهای دیگر بالاتر است. این موضوع بیانگر نابرابری در جامعه و همچنین وجود زمینه های گرایش های پوپولیستی در جامعه ایران است.

قشربندی اجتماعی, ایران, سرشماری, قشر متوسط جدید, قشر متوسط سنتی