نازنین قربانی رنجبری - داشجوی دکترای بوم شناسی آبزیان شیلاتی، گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران
هادی پورباقر - عضو هیات علمی گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران
سهیل ایگدری - عضو هیات علمی گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران

امروزه، مدل سازی اکوسیستم یک رویکرد اکولوژیک جهت مدیریت منابع دریایی است که طی سال های اخیر به صورت گسترده توسعه یافته است. این مدل ها به طور عمومی بر مبنای فرضیه های متفاوتی هستند تا بیان نمایند چگونه فاکتورهای محیطی پراکنش گونه ها و اجتماعات را کنترل می کنند. مدل سازی شاخص مطلوبیت زیستگاه تکنیکی جهت تخمین پراکنش یا فراوانی یک گونه از طریق ارتباط بین داده های زیستگاه یا محیط با داده های حاصل از حضور یا عدم حضور گونه مورد نظر است. برای مدل-سازی توزیع گونه ها، تعیین مطلوبیت زیستگاه و همچنین تخمین نقشه پراکنش مدل های متنوعی وجود دارد که یکی از بهترین روش ها و مدل ها، روش حداکثرآنتروپی است که با استفاده از برنامه نرم افزاری MaxEnt برای انجام آن از داده های حاصل از حضور گونه ها استفاد شده و به اطلاعات عدم حضور گونه نیازی ندارد. برای متغیر های محیطی نیز از اطلاعات ماهواره استفاده می شود. این روش هم برای متغیرهای پیوسته و هم متغیرهای گسسته به کار می رود و خروجی آن هم یک پیش بینی پیوسته است. جهت اعتبار سنجی مدل از سطح زیر منحنی ROC و مقدار AUC استفاده می شود.

مدل سازی، پراکنش، مطلوبیت زیستگاه، مدل حداکثر آنتروپی