محمود محبی - گروه رفتار حرکتی و روانشناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، ایران
سحر زارعی - گروه رفتار حرکتی و روانشناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، ایران

هدف: هدف پژوهش حاضر درک رابطه خودشفقت­ورزی و خطر اعتیاد به تمرین در دانشجویان بود. روش‍: طرح پژوهش حاضر مقطعی و جامعه آماری تمامی دانشجویان دانشگاه تهران بود. در این پژوهش ۲۵۰ دانشجوی تمرین کننده در مراکز تندرستی دانشگاه بر اساسمقیاساعتیاد به تمرین ارزیابی  شدند و ۴۰ نفر آنها در گروه­های در معرض خطر بالا (کسب نمره بالای ۲۴ در مقیاس) و پایین اعتیاد به تمرین قرار گرفتند (هرگروه تعداد= ۲۰ نفر)، آنها سپس مقیاس­های خودشفقت­ورزی و اختلالات خوردن را تکمیل نمودند. تحلیل داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و مانوا انجام شد.       نتایج: نتایج نشان داد که­ شیوع اعتیاد به تمرین در دانشجویان ۸ درصد است و خودشفقت­ورزی با اعتیاد به تمرین ارتباط منفی دارد، نتایج همچنین نتایج نشان داد که دانشجویان مستعد اعتیاد به تمرین در برخورد با ناملایمات و استرس­های روزمره بیشتر  از خودانتقاد می­کنند و تمایل به انزوا­ طلبی و بزرگ­نمایی دارند.  نتیجه‍گیری: این مطالعه نشان می­دهد که ضعف در شفقت­ورزی به خود از عوامل مهم خطرساز بروز پدیده اعتیاد به تمرین در دانشجویان است. این امر نشانگر این است که اگر مداخلاتی جهت بالا بردن خودشفقت­ورزی صورت پذیرد، خطر بروز پدیده اعتیاد به تمرین در این گروه کاهش می­یابد.

خوددلسوزی, وابستگی به تمرین, علایم کناره گیری, دانشجو, انزوا