احسان دانشور - دانشجو کارشناسی آموزش علوم تجربی، دانشگاه فرهنگیان علامه امینی، تبریز، ایران

با شیوع ویروس کرونا در اسفند ماه ۱۳۹۸ در ایران زمزمه تعطیلی مدارس از یک شایعه به خبری ناگهانی تبدیل شد، خبری که آموزش و پرورش کشور را که تا به آن زمان به صورت سنتی و صرفا حضور معلم و دانش آموز در کلاس بود را با شوک مواجه کرد. با اینکه محققان و پژوهش گران حوضه آموزش هشدار هایی مبنی بر تغییر رویه آموزشی در کشور و لزوم بروزرسانی آن با شیوه های نوین یادگیری را داده بودند اما به دلیل فراهم نبودن امکانات و زیر ساخت ها چه از طرف بخش آموزشی کشور و چه از طرف اولیا و دانش آموزان برای این تغییرات مقاومت صورت می گرفت و حتی گاها مخالفت های شدیدی با این موضوع می شد به طوری که مسئولین وزارت آموزش و پرورش نسبت به پژوهش های حوضه آموزش از راه دور بی توجه و آن ها را بی ارزش می شمردند به همین دلیل از رسانه ها اجتماعی و محتوای از راه دور جز در مواردی بسیار اندک آن هم در اموری غیر از آموزش و صرفا اطلاع رسانی استفاده می شد، به همین دلیل معلمان، مدیران، اولیا و دانش آموزان چه از نظر امکانات و چه از نظر فکری هیچ گونه آمادگی برای این تغییر رویه ناگهانی نداشتند اما سلامتی بالاترین نعمت بشریت را نمی توانستند به خطر انداخته و آموزش را به شیوه سنتی ادامه دهند همچنین تعطیلی آموزش و یادگیری در عصر حاضر غیر ممکن و کاری نادرست بود به همین دلیل مدرسه مجازی با هدف تداوم امر تعلیم و تربیت راه اندازی شد به طوری که می توان گفت ۱۰۰ درصد آموزش که قبل از کرونا به صورت حضوری بود به یک باره به ۱۰۰ درصد مجازی تغییر یافت. اما تعلیم و تربیت در بستر فضای مجازی این امر مهم را با چالش ها و فرصت های مهمی روبرو کرد که در ادامه به این فرصت هایی که این چالش ها، بعد از فروکش بحران کرونا فراهم آورده اند و همچنین مشکلات بعد از آن اشاره می کنیم.

آموزش از راه دور، پساکرونا، امکانات، چالش ها و فرصت ها