بررسی اثربخشی درمان راه حل مدار کوتاه مدت بر تاب آوری و خودکارآمدی معلمان زن شهر یزد

هدف این پژوهش تعیین تاثیر درمان راه حل مدار کوتاه مدت بر تاب آوری و خودکارآمدی معلمان زن شهر یزد بود. روش پژوهش به روش نیمه آزمایشی با گروه کنترل و آزمایش انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل تمام معلمان زن شهر یزد بود. نمونه آماری در این پژوهش ۳۰ نفر بود که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و در دو گروه کنترل( ۱۵نفر) و آزمایش (۱۵نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش در ۷ جلسه ۶۰ دقیقه ای درمان راه حل مدار را دریافت کردند در صورتی که گروه کنترل هیچ گونه درمانی نشدند. داده ها به وسیله پرسش نامه خودکارآمدی شرر(۱۹۸۲) و تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) جمع آوری شد. داده ها با روش آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد بین دو گروه در خودکارآمدی تفاوت معنی داری وجود دارد و عمل آزمایشی درمان راه حل مدار کوتاه مدت بر خودکارامدی تاثیر دارد همچنین نتایج نشان داد بین دو گروه در تاب اوری روان شناختی تفاوت معنی داری وجود دارد و عمل آزمایشی درمان راه حل مدار کوتاه مدت بر تاب آوری روان شناختی تاثیر دارد. بر این اساس درمان راه حل محور باعث بهبود خودکارآمدی و تاب آوری در افراد می گردد.

Keywords:

تاب آوری , خودکارآمدی , درمان راه حل مدار