بررسی روشهای تولید بهینه توت فرنگی جهت افزایش تولید و کیفیت ان با تاکید بر جنبه های بیوتکنولوژی

طبق آمار سال 1378 سطح زیر کشت توت فرنگی در ایران 2983 هکتار و میزان کل تولی توت فرنگی 22628 تن با عملکرد میانگین 7585 کیلوگرم در هکتار می باشد که بیشترین سطح زیر کشت 2084 هکتار و بیشترین تولید 18277 تن مربوط به استان کردستان می باشد و به عبارتی استان کردستان حودو 70% سطح زیر کشت و 80% تولید توت فرنگی کشور را در اختیار دارد. در حالیکه هیچ گونه صنایع تبدیلی و فرآوری توت فرنگی در این استان موجود نمی باشد. پی از آن تولید استان مازندران 8/3% و استان گلستان 6/7% می باشد و در سایر استانها تولید توت فرنگی ناچیز می باشد. از جمله مشکلات موجود در استان کردستان عدم وجود واریته های مرغوب و اصلاح شده برای منطقهه می باشد که به عنوان یکی از مهمترین مسائل مشکلاتی را بر روی پیشرفت تولید و صادرات این گیاه در استان به وجود آورده است. یکی از راهکارهای فائق آمدن بر این مشکلات استفاده از روشهای بیوتکنولوژی در تولید و اصلاح توت فرنگی می باشد. با استفاده از این روش می توان توت فرنگی های عاری از ویرووس و با کیفیت بالا در کترین زمان ممکن و با بالاترین کیفیت تولید کرد. همچنین عملکرد توت فرنگی و کیفیت میوه توسط فاکتورهای مختفی از جمله اثر متقابل فتوپریود و دما ، طول دوره استراحت ، مقاومت به بیماریها ، مقاومت به شرایط مختلف خاک ، مقاومت به سرما و افزایش دمای قابل تحمل و قدرت ذاتی رشد تحت تاثیر قرار می گیرد. در نتیجه در یک مکان واریته های خاصی توان رشد و عملکرد بالاتری دارندو تنها به وسیله اصلاح و انتخاب مواد تحت شرایط محیطی خاص می وان توت فرنگی هایی را که بیشترین تعداد صفات مفید را دارند یافت. در این مقاله سعی شده است که راهکارهای اصلاح ، تولید و افزایش کیفیت توت فرنگی با توجه به توانایی ها و قابلیت های منطقه مورد بررسی قرار گیرد.

Keywords:

توت فرنگی , بیوتکنولوژی , استان کردستان