نقش طبیعت در آرمان شهر ایرانی از دیدگاه سهراب سپهری

سهراب سپهری به طبیعت دیدگاه متفاوتی از دیگر شعرا دارد و عناصر طبیعی را جلوه خداوند در زمین میداند. طبیعت گرایی در اشعار سهراب سپهری برخاسته از شرایط اجتماعی، فرهنگی و زندگی او می باشد.سهراب سپهری بین دنیای درون خود و طبیعت ارتباط برقرار کرده است و برای خود آرمانشهر خیالی ترسیم می کند.در پژوهش حاضر سعی بر این است که نقش طبیعت را در آرمانشهر ایرانی از دیدگاه سهراب سپهری درمورد بررسی و تحلیل قرار دهیم. سهراب سپهری در نوشته هایش مقوله طبیعتگرایی را تا حدی به منزلهآرمانشهر مطرح می کند. سپهری در این آرمانشهر برای رسیدن به ملکوت، وحدت و دوری از شهر آراستهظواهر صنعتی را بیان میکند و سرانجام در آرمان شهر خود به آرامش می رسد . در این مقاله سعی شده است باروش کتابخانه ای و توصیفی، تحلیلی به بررسی آثار سهراب سپهری برای دست یافتن به اندیشه های او درجهت رسیدن به آرمان شهر پرداخته شود و یافته های پژوهش نشان می دهد که سهراب در یوتوپیایی که درجستجوی آن بود، بشارت می دهد که با احترام به طبیعت و توجه به آن می توان از طبیعت به نگاه سرشار ازعشق به معرفت رسید.

Keywords:

آرمانشهر , سهراب سپهری , طبیعت