مهدی ماحوزی - عضو هیات علمی دانش گاه آزاد اسلامی واحد رودهن.
مریم امیر ارجمند - دانش آموخته دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی دانش گاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات.

«طالبی» گوینده سده دهم هجری قمری که پارسی و تازی، نیک می دانسته، در تاریخ ۹۴۷ ه.ق، به نظم «شوق نامه محمدی» در قالب مثنوی مبادرت ورزیده و در سال ۹۴۹ ه.ق آن را در مکه معظمه به پایان رسانده است. استنساخ این نسخه منحصر به فرد، به خط نستعلیق متوسط با قلم کاتبی به نام «ساقی بن سلیمان»، در سال ۹۵۰ ه.ق به انجام رسیده است. «طالبی» در «شوق نامه»، داستان سفر روحانی بلوقیا پادشاه مصر را به قصد زیارت حضرت ختمی مرتبت (ص) در ۴۹۴۱ بیت سروده است. بن مایه این داستان، حدیث «اشتیاق» است و «آرزومندی». «شوق نامه» ضمن تاثیر بسیار از مثنوی مولانا و گلشن توحید شاهدی، از نظر ساختار، شباهت زیادی به مصیبت نامه عطار دارد، هر چند در بیان مسائل دینی و اخلاقی، لحن او همانند سنایی غزنوی، لحنی آموزنده و حکمی است.

حضرت محمد (ص) شوق نامه طالبی سفرنامه روحانی بلوقیا داستان پردازی