شمسی میری غفارزاده - Urmia University of Medical Sciences
سعید صمدزاده - Urmia University of Medical Sciences
حسن نظری - Islamic Azad University, Mahabad Branch
مهناز حاجی محمدیان - Urmia University of Medical Sciences
حمیده کریمی - Urmia University of Medical Sciences

زمینه و هدف: اعلام تشخیص در بیماری های غیرقابل درمان منجر به مرگ، یکی از مسائل پیچیده اخلاق پزشکی است که هر درمانگر ممکن است در طول سالهای طبابت خود بارها با آن مواجه شود. هدف از این مطالعه، تعیین نگرش اساتید و دستیاران بخش های بالینی نسبت به اعلام نتیجه تشخیص به بیماران غیر قابل درمان منجر به مرگ بوده است. روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی و به صورت سرشماری انجام شد. کلیه اعضای هیئت علمی و دستیاران بالینی مراکز آموزشی- درمانی شهر ارومیه در سال ۱۳۸۶ به عنوان نمونه بررسی شدند. از مجموع ۱۴۵ نفر نمونه فقط ۱۳۸ نفر اقدام به تکمیل و اعاده پرسشنامه نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون و اسپیرمن صورت گرفت. سطح معنی داری ۰۵/۰≥p در نظر گرفته شد. یافته ها: در این مطالعه، شدت گرایش به تشخیص گویی در اعضای هیئت علمی و دستیاران ۶۳/۶۴% بود. همچنین بین سن، جنسیت، درجه دانشگاهی، رشته تحصیلی، سابقه خدمت اعضای هیئت علمی و دستیاران رشته های مختلف بالینی با شدت گرایش آنان به تشخیص گویی به بیماران غیرقابل درمان، همبستگی معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد در تحلیل نهایی اعضای هیئت علمی و دستیاران رشته های مختلف بالینی در خصوص تشخیص گویی بدون قید و شرط، یک نظر قطعی و یکدست وجود ندارد، ولی اکثریت آنان با اعلام تشخیص موافق می باشند. کلید واژه ها: نگرش؛ بیماری؛ تشخیص

Attitude, Disease, Diagnosis, نگرش؛ بیماری؛ تشخیص