الهه حق بین - دانشجوی کارشناسی ارشد شیمی پلیمر دانشکده علوم شیمی و نفت – دانشگاه شهید بهشتی
مهران امیربیگی - دانشجوی کارشناسی ارشد شیمی پلیمر دانشکده علوم شیمی و نفت – دانشگاه شهید بهشتی
پوریا زرشناس - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد شیمی معدنیدانشکده علوم شیمی و نفت – دانشگاه شهید بهشتی

پژوهش ها در زمینه ی هیدروژل ها در اوایل دهه ۱۹۶۰ با یک مقاله جدید در مورد پلی ( ۲ - هیدروکسی اتیل متاکریلات) توسط ویچترل و لیم آغاز شد در سال ۱۹۶۸ به طور موفقیت آمیزی پیش بینی شد که نیروهای دافعه شبکه بین یک شبکه بسپار و یک حلال ضعیف میتواند باعث یک تبدیل فاز و تغییری در مقدار تورم (و در نتیجه حجم آن) شود. هیدروژلها شبکه های بسپاری( = پلیمری) سه بعدی و آبدوست هستند که از بسپارهای قابل انحلال در آب ساخته شده اند. زمانی که آنها در یک محلول آبی قرار می گیرند، می توانند متورم شوند تا مقادیر قابل توجهی آب را در خود نگه دارند. مقدار آب موجود در بستر بسپار حداقل ۲۰ % است و میتواند به وزن ۹۹ % نیز برسد. هیدروژل های حاوی بیش از ۹۵ % آب، ابر جاذب نامیده می شوند.

هیدروژل، جاذب، ابرجاذب، پلیمر، کیتین، کیتوسان