بررسی عملکرد روغن سوخته به عنوان ماده رهاساز در مقایسه با روغن مخصوص قالب به لحاظ کیفیت سطح بتن

امروزه به علت مزایای بسیار زیاد بتن نمایان کاربرد آن در صنعت ساختمان افزایش یافته است. بتن نمایان باید به گونه ای ساخته شوند که بافت و پوشش قابل قبولی برای مشاهده دائمی ایجاد کنند. ازجمله مهم ترین شاخص هایی که کیفیت سطح بتن نمایان را با آن می سنجند، میزان حفرات ناخواسته است. ازاین رو؛ برای استفاده از بتن نمایان باید حفرات سطحی را به حداقل مقدار ممکن کاهش داد. در این تحقیق تاثیر دو نوع ماده رهاساز قالب پایه معدنی شامل؛ روغن سوخته و روغن مخصوص قالب، روی حفرات سطحی و همچنین میزان لکه گذاری بر سطح بتن و توزیع ابعادی حفرات موردبررسی قرار گرفت. بررسی انجام شده نشان دهنده ی این است که؛ روغن سوخته عملکرد بدتری نسبت به روغن مخصوص قالب دارد و حفرات بیشتر با توزیع ابعادی بزرگ تر ایجاد می کند. در هردو نوع روغن قالب با افزایش میزان مصرف از حداقل تا بیش از حد، درصد حفرات ناخواسته، لکه گذاری و توزیع ابعادی حفرات افزایش می یابد. نتایج نشانگر این است که؛ روغن سوخته در تمام مقادیر مصرف سبب لکه گذاری بر روی سطح بتن می شود همچنین روغن مخصوص قالب نیز به جز در حداقل مقدار مصرف، در سایر مقادیر باعث لکه گذاری روی سطح بتن شده است. با توجه به ویژگی های بیان شده، روغن سوخته نباید در بتن های معماری مورداستفاده قرار گیرد و روغن مخصوص قالب هم اگر امکان کنترل دقیق روی مقدار مصرف آن وجود داشته باشد، می توان در مقادیر مصرف کم، از آن در بتن معماری استفاده کرد.

Keywords:

حفرات سطحی ناخواسته , مواد رهاساز قالب , روغن سوخته , روغن مخصوص قالب , توزیع ابعادی حفرات