سیدحسین سیادتیان آرانی - دانشجوی دکتری روان شناسی و آموزش افراد با نیازهای خاص، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
محمد عاشوری - دانشیار، گروه روان شناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
سالار فرامرزی - دانشیار گروه روان شناسی و آموزش افراد با نیازهای خاص، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
قاسم نوروزی - استادیار گروه روان شناسی و آموزش افراد با نیازهای خاص، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
لیندا جی اسپنسر - دانشیار گروه آسیب شناسی زبان گفتار، دانشگاه متخصصان بهداشت راکی مونتین، ایالات متحده

هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر برنامه روان درمانی مثبت نگر بر بخشش و جهت گیری های شادکامی در مادران نوجوانان کم شنوا بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران نوجوانان کم شنوای شهر کاشان در سال ۱۴۰۰ می شد که با روش نمونه گیری دردسترس از مدرسه ناشنوایان باغچه بان انتخاب شدند. از بین آنها ۳۰  نفر به صورت تصادفی، انتخاب و در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل ۱۵نفری جایگزین شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه گرایش به بخشش هارتلند (۲۰۰۵) و جهت گیری شادکامی پترسون (۲۰۰۶) جمع آوری شد. جلسات برنامه روان درمانی مثبت نگر در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای هفته ای ۲ جلسه برای گروه آزمایش برگزار شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد مداخله باعث افزایش معنادار بخشش و جهت گیری های شادکامی در گروه آزمایش شد (۰۰۰۱/۰P<). براساس یافته های این پژوهش، برنامه روان درمانی مثبت نگر در بهبود بخشش و جهت گیری شادکامی مادران نوجوانان کم شنوا موثر بود؛ بنابراین، از این برنامه درمانی می توان برای ارتقای سلامت روان آنها استفاده کرد.  

روان درمانی مثبت نگر, بخشش, جهت گیری شادکامی