بررسی نقش میانجی همدلی در رابطه میان نگرش مذهبی و خود-شفقت ورزی با تاب آوری در داوطلبان فعال در سمن های حوزه سلامت (شهر مشهد)

علیرغم توجه روزافزون به ضرورت توانمندسازی سازمان های مردم نهاد (سمن) در کشور و با وجود تاکیدات متعدد توسط مقامات ذیربط و نیز پژوهشگران بر جایگاه خطیر این سازمان ها در نظام سلامت کشور، متاسفانه تا کنون، جامعه ی داوطلبان فعال در این سمن ها در میان پژوهشهای علمی مغفول مانده و همین امر زمینه را برای چالش اصلی این سمن ها که مدیریت منابع انسانی به منظور جذب داوطلبان جدید و نیز حفظ داوطبان کنونی است فراهم کرده است. اگرچه این چالش، معضلی عمومی برای تمامی سمن های کشور است، سمن های حوزه سلامت به سبب محیط خاص کاری که داوطلبان را در معرض تجربیات ناخوشایند قرار میدهند، شرایط ویژهای دارند. در پژوهش حاضر، سعی شد تا برای نخستین بار عوامل موثر بر تاب آوری داوطلبان این سمنها، بعنوان عاملی تعیین کننده در استمرار فعالیت ایشان، مورد ارزیابی قرار گیرد. نتایج تحلیل مسیر که اصلی ترین تکنیک تحلیل آماری مورد استفاده در این پژوهش بود نشان داد که متغیر خود-شفقت ورزی بیشترین اثر را بر تاب آوری داوطلبان داشته و نیز این اثر از طریق مسیر غیرمستقیم همدلی (که کیفیت فعالیت داوطلبانه وابسته به آن است) تقویت میگردد. همچنین، یافته های پژوهش نشان دهنده ی اثر مثبت و معنادار نگرش مذهبی بر تاب آوری بوده است، هرچند این اثر از طریق مسیر غیرمستقیم همدلی کاهش یافته و نشان میدهد اگرچه نگرش مذهبی میتواند استمرار فعالیت را سبب شود، از کیفیت آن خواهد کاست.

Keywords:

تاب آوری , تحلیل مسیر , سازمان مردم نهاد , همدلی